Het joar löp op zien èine. De daage bint snel körter e wörd’n. Het weer is net as het gemood van ’n ôôld’n HaarHendrieks. Hij veult zich slech, verslett’n en àllèène. Hij is de zestig à veer vuurbiej. Zien zönne Jan Willem is weg e trökk’n noar het vèère Hollàànd. Het wörd’n ‘m te benäuwd op die ôôlde stea in det ôôle boer’nlàànd. Zie hebt niks meer van ‘m vernömm’n.
Haarhendrieks zit vuur de dell’nduure te prakkezèèr’n, hoe of ’t veerder möt goan met de boerderieje. Ziene gedach’n goat trugge noar de tied toen hij zelf, verplicht, met Napoleon met môs noar Ruslàànd. De kôôle rilling’n trekt ‘m wier oaver de rugge. De ellende van al die jongs diet doar, biej buskes dôôd evreuirne, langs de kàànte van de weg lagg’n. Duuzenden en duuzenden bint er achter e blèèm’n in de schnèèmassa’s van Ruslàànd.
Vanalles schöt er ‘m duur ‘t hèufd. Zôl Jan Willem nog wà lèèm’n? Zelf heffe ‘t mà net könn’n oaverlèèm’n, mar een paar ofgevreuir’n tèène bint nog altied de stille en pienlijke getuug’n uut die barre tied.
Hij is zô deepe in gedach’n det e àgèèt neet in de gaat’n hef det het een betje is goan schniej’n. Ôk de heldere sterre an de zuudelijke lôch ontgeet ‘m. Hij veult det e eulder wördt en ziene kracht’n weg vleuit. Doar möt het kommende joar rap wat verààndern. Gelukkig hef e ziene vrouwe Aaltje nog en ôk de noabers stekt zô of en touw nog wal is ne hàànd touw, ààns hadd’n ze de ôôle stèè à lange achter mönn’n loat’n.
Ne heete troane schöt uut zien ôôge, vuur ‘m in het varsse leuigke schnèè. Het gif nen apart’n glààns. Het gif ‘m hoppe det er ôôit wier mèuiere tied’n kômt. Of toch neet? De twiefel blif in zien harte. Het is noe à twei joar e lèène det zien zönne Jan Willem is weg e goane. Zôl e nog wal ôôit wierkomm’n? Het blif an ‘m knaag’n. Met die gedach’n zoch e de berrestèè op.
’N ààndern dag maakt e, net as altied, zien’n gàànk noar de nieje Postweg, um te kiek’n of Jan Willem ôônder de rèizigers is. Vuur de zôvölste kèèr is het wier mis. HaarHendrieks zut het lèèm’n neet meer zitt’n en èèm’n däch e an het allerargste. Op de terugweg noar huus, net vuurbiej de kruussing met ’n ôôld’n harbarg en de schoap’nspikke, steet e stille biej nen machtigen beuk’n. Dan gebuurt er iets bezunders.
Vuur ’m uut huppelt er een roodborstje. Het sjilpt as of het zegg’n wil,”Maakt oe gen zörg’n, alles zal good kômm’n.” HaarHendrieks bedäch zich. Het vèugeltje blif vuur ‘m uut goan duur het duustere bos. HaarHendrieks gôôit de paar leste krömmels van de stoete, diet e op de voes met hef e nömm’n, noar het vèugeltje. Dan is het vôt.
(Wordt vervolgd)
