Mien vaa en moo hadd’n der miej à op vuurbereid. Beire hadd’n ze les e had van de gezusters. Zie wadd’n neet makkelijk. Juffe Bertha, ’n ôôld mèènse, met een strabàànt, gel-achtig gezichte en Juffe Jo, ne dikke mollige juffe, ,met ne best’n bos hoolt vuur de duure. Zie kek oe an met oog’n woej’ van in mekaa krump’n. Juffe Bertha blèèf miej bespoard, mà det strabàànne gezichte hè’k nog altied vaste in ’t hèufd zitt’n. Ik had de pech um oaver te goan noar de tweede klasse met ciefers, diet neet völle goods vuurspell’n. Zô kwam juffe Jo op mien pad. De ciefers vlèug’n noar beneed’n in ik veul’n mie het domste dèèr van de klasse. Wiej krèèg’n taalless’n met noar huus hen. Die môs ie dan leer’n en dan krèèj doar ’n ààndern dag een diktéé oaver. Ôônderweg noar huus, wiej war’n altied met hèèle koppels, zatte wiej mekaa te jenn’n, wie of die taalles kepot dörm’n te schuur’n. Zô wörd’n ik ’t slachtoffer van Juffe Jo. Het pepierke was mill’n duur e schuurt en det was netjes veroadne an de Juffe. Vuur de hèèle klasse wörd’n ik, ’n ààndern dag duur juffe Jo, an de oor’n noar vuur’n e slept. Ik veul’n miej klein, naar en vedreetig. Nog altied mö ‘k ter an trugge dèènk’n, dè ‘k met uutgeschuurde oor’n biej huus kwamme. Wekk’n làànk hè ‘k ter las van e had. Noe möj’ neet dèènk’n, det ze in huus völle beklag met miej hadd’n. Nee heur, ik had ’t e doane en de straf was zwoar. Ie zölt begriep’n det de verhôôlding met juffe Jo vuurgood kepot was. Het was nen hèèl’n ààndern tied en vuur miej geveul was het zô, det het hèèl wat uut maak’n, wiej’ wadd’n en woer j’ vedan kwamm’n. As ter in de teneelstukskes roll’n te verdeel’n völl’n, heur’n ik biej de biejrullekes. Ik brach ’t neet veerder as bieje en de tekst was neet meer as, zoem zoem. Touw e gèèm’n, juffe Jo hef miej het aap, noot, Mies e leert. Ôk det gung met onmeunig völle lawaai. Ie schreeuw’n oe de long’n uut’ lief. Met alles wàj’ in oe hadd’n, bleer’n ie vuur de zôvölste kèèr, uut alle mach, wier van aap. An ’t èine van’ dag hàj’ gen stemme meer oaver. Het was een rot jaor en ik heb nog nôôit zun slech rapport e had. Het was zô slech, daj’ der oe ’n joar later oaver verwôôndern, woet’ kon, dàj’ in kèèr zô völle punt’n vuuruut gung’n. Juffe Bertha had, in die tied, ôk nog zô völle jaor vuur de klasse staone. Doar stunne wiej dan te blèèr’n biej den grôot’n beuk’n, tèèg’noaver Piet zien’ Pauw, waar in Bronsgroen eikenhout, juffer Wolters woont. Nee, aarige juffers wadd’n ’t neet, mà wiej hebt ter wal wat van op e stökk’n. Wis en waarachtig wà.
De Vèèrkàànte Viefkop.
