As e wiej het hadd’n oaver vroggere tied’n, was det ne vaste uutspraak van moo. Noe met disse temperatuur’n schient het det de leu dinge goat zeen, diet er neet bint. Ôônz’n dôômie hef doar ôk las van. Hij fietst duur de buut’ngebied’n van Hoolt’n en zut de rogge in schoav’n op het làànd stoan. Hij maakt er ne foto van en löt ôôns àmoa met geniet’n op de digitale snelweg. Wat e geerne wol zeen, stun neet op de foto. Ziene schoav’n zat à hôôge en brèèd in de baal. Binn’n de kortste kèèr’n wadd’n der lèu diet nog echte rogge hadd’n zeen stoan, boam’n an het Beuk’nlaantje. Een machtig plaatje. De rogge gemèèid halverwèège juli is arg vrog, mar àj’ det môôie roggeveeld zeet, goat oene gedacht’n tugge noar de tied, det ’n Hoolterèènk één groot wuuvend roggelàànd was. Hèèl ààns as noe, ie zeet de mais lie, ôônder de bràànd’nde zunne. Völs te kort en noe à kolven scheetend. Het breg miej trugge noar de tied van het rogge mèèj’n. Het hèui was uuteindelijk àmoal in e haalt en dan wörd’n der begunn’n met de rogge. ’N Zèis’n wörd’n in e ruilt vuur ’n zich. ‘S oamds van te vuur’n heur’n ie het monotome geluud van ’n tuurhamer op ‘n tuur. In de männ’ntied begun het mèèj’n en slag noar slag heur’n ie de rogge vall’n. Moo en opoe kwam der à rap achter an um de bèire mèèjers an te bind’n. Det lukk’n ze makkelijk, want opoe kon in eur ééntje twei mèèjers anbind’n. Det verhaal hef ze ôôns vaake verteld, van’s mäns vrog tut ’s oamds laate, rogge bind’n biej Schippers op de Borkeld. Ie könt oe neet meer vuurstell’n det er rogge stun op de plaatse woet noe die môôie nieje Haarschoole steet. Tèèn’gn ’n oamd an wörd’n de gebund’n garv’n op e zat an schoav’n. Zes garv’n wörd’n vast ezat met ne streng’n lange oar’n, zodet ze met wind neet van de beene wèèj’n. Het was een verstild plaatje van een pas gemèèid roggelàànd woet de schoav’n vrèèdig stunn’n, met op de achtergrôônd ’n Hoolter toor’n. At het heui in de barg zat, gung, noar verlôôp van tied, de rogge der boam’n op. De grôôte keerls stökk’n de schoav’n in één kèèr an de vörke en zö gung het op de waag’n en vun het zien’n weg, boam’n noar ‘n barg. Iedereene had zien vast’n taak, met binn’n haal’n van de rogge. Wie môcht’n oar’n gardern en vuur iedern bos krèèj’ van opa ne stuuver. Ôk die oar’n vund’n uuteindelijk eur’n weg noar de dörsmölle. Ik kan miej vuurstell’n det de lèu met disse hette dinge zeet diet er neet bint, mà diej geerne nog is wilt zeen. Toen ‘k zelf ôônderlangs ’n éénk fietst’n, kwam al disse oale visioen’n noar boam’n. Ne foto hè’k ter neet van emaakt, mà det gezegde van moo kwam èèm’n hèèl scharp noar boam’n.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
