Het is een vuurech aj’ met de kleinkinder ne dag op meugt trekk’n. Het gekke is, àj’die kleintjes oaver de vloere hebt, woj’ zelf ôk wier een betje kind. Zelf hè’k het vuurrech e had, dà ‘k alle vèèr de grotoolders heb ekèènt, zelfs nog drei oavergrotôôld’n. Ie wordt duur e vormt en nemt er völle van met, vuur de rest van oe lèèm’n. Miene opa’s wadd’n kôôplèu, met Hoolter naam’n, Weeld’n Töns en Hèèndrik van Jôôst. Zie leer’n oe van alle ondèug’nde diet moo leever neet had, daj’ ze rôônd vertell’n.. Zô zal ’t ôk weer met de ôôle lèu van de kleine jonge, mà hij vindt het machtig en het is mar èèm’n of hij kent ze uut ‘t hèufd. Ik dèènke dat e, net as ikke, arfelijk belast wördt. Hupsa peerdje op den draf, morgen is het zoaterdag, goar e wiej noar Rome, Rome is miej völs te veer, dut ôônze dèèrne de kôônte zeer. Hoe harder ôj’ de kleine dèèrne loat stuitern, hoe meer wille of ze hef. Ik wèèt wà het bint gen versjes van diss’n tied, mà wiej hebt er schik an. À’k het loate volg’n duur; De koning van Egypte, had een ding det wipte tuss’n de beene en ôônder ’t gat, roa, roa, wat is dat, krèèit det kleine dingk van plezèèr. Det bint nog de nette versjes, wat dach ie van; Hummus van Dinges met strôônt an de vingers, doar köj’ ze met noar huus hen stuur’n. Ôônder ‘t fiets’n schöt miej in één keer wier nen ààndern in de gedach’n; ’T is weer tijd, ’t is weer tijd, ’t is weer tijd voor Kaatje, Kaatje heeft zijn gat verbrand aan het kachelplaatje. “Opa, wat is een kachelplaatje?” Vuurdàj’ det uut hebt e leg binj’ à wier nen èine veerder. Gelukkig woj’ e red duur de kinderboerderieje van Dôôndertman in Splôô. Ie bint van ’t gevroag of, àllèène noe möj ôôg’n hemm’n, vuur en achter. Het eene ôôg’nblik zit op het springkuss’n en vuurdàj’ der arg in hebt loat ze oe een knien uut de màànne vall’n. Wat is het toch môôi um kind te weer. Ik kan alle opoe’s en opa’s an roa um doar met de kleintjes is een kèèr hen te goan, trouwens ôk de oolders. Wèèst neet altied völs te drôk met wark’n! Vuur dàj’ der arg in hebt bint ze wier grôôt en goat ze leever hen brommers kiek’n. Op de terugweg; “Opa wèèj der nog eentje?” Netuurlijk, nog ééne uut de schooltied; een oftelversje; Op de markt daar staat een tentje. In dat tentje kun je poepen voor een centje. Wie dat centje niet betaalt, wordt met de neus door de stront gehaald. Ot, bot, vot. Iele vindt het misschien àmoa niks en de ôôle lèu zölt wà zegg’n det opa neet wiezer is, mà doar wadd’n in ieder geval tweie diet er enorm van genött’n. Hummus van dinges, ie lèèst ‘t nog mar is noa, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
