Netuurlijk, de moandag van de Battumse karmse geet miej neet mis. In de tied det er nog hààndel was in kleinvèè stun ik ter vrog vuur op um te zeen of ter nog wat tuss’n zat. Hoe later op ’n männ’n, hoe môôier het spul. Pas ’n ààndern dag krèèj’ in de gaat’n, det de ankôôp, toch minder môôi was, as dàj’ oe hadd’n vuur e stelt. Ôôit koch ik ter ne geit. Vuur det e biej ôôns in de wèire leup, dach ik èèrs à det e jat was. De vrouwe was zô verstàànig um het beesje met te nemm’n, umdet e ààns wal is vergett’n.kôn word’n. Biej huus brök e lös. Een stuk of wat feesgangers uut Splôô vöng’n ‘m vuur een biertje wier op en zô zag ik ‘m ’s àànderdaag’ns biej ôôns in de wèire lôôp’n. Doar was altied apartegèit op de karmse. Het eene joar vleuig’n de kipp’n hôôge um de drèèjmölle hen, tut grôôt vedreet van de dier’n beschermers, het ààndere joar wörd’n ie in de kroeg bienoa van de beene leup’n duur een peerdje, dent met zien’n baas duur ’t café hen gengeln. Grôôte wille. Zô tèèg’n een uur of twaalme, krèèg’n de kôôplèu, diet eur spul nog neet verkoch haad’n, het nieje der of. Det was het tiedstip det e de mark op kwam. Den hèèl’n bekèènd’n kastelein uut Hoolt’n. Hij was ter ieder joar. Mèèstal, met ne koppel Hoolter volk um zich hen, trök e oaver de karmse. Het gung van ’t Bokje noar Boode um via Broakhekke biej Jootje achter de karbonade trechte te kômm’n. Vuur de leste kèèr kek e nog één kèèr wat er an kipp’n te kôôp was. Hij bèu en dar geluk, de kôôp was rôônd. Zô kon ’t gebuur’n det er in ’n lôôp van ’n dag, ne grôôte waag’n vol kipp’n of e lèèvert wörd’n biej zien café in Hoolt’n. Doar môs ik an dèènk’n, toen ‘k ‘m dit joar touwvallig wier tèèg’n kwamme op de karmse in Battum. Kleinvèèmark is ter neet meer, mà wille is ter nog altied. Iedereene is good te passe. Lèu, diej’ lange neet hebt e zeene, köj’ de hàànd gèèm’n of nog better, ie drinkt er met mekaa eene. Zôô kom ie hèèl wat Hoolter en ôôld-Hoolter tèèg’n. ‘N allerèèrst’n den ‘k zagge, ôônze kammeroad, Nicolaas. Hij was drôk met zien handel. Zô drôk, hij zag miej kàànt oaver ’n kop. Hij is ter, zô te zelf zeg, vuur de allerleste kèèr. Hij wördt 65. Hij hooft neet meer, toch hè ‘k ter nog alle vertrouw’n in det e ôk de komm’nde joar’n nog wal is te zeen met ziene “handel, vuur de arme bloedjes van kinderen.” Het karms’nseizoen zit er op. Ik harre nog spek will’n kôôp’n van Damjan. Het is ter neet van e kömm’n. Tèèg’n de tied dè ‘k op huus an wolle, was het spek al uutverkoch. Jammer, het smaak’n good, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
