Het kultuurhuus is lös. Weg e stopt, achter op de markt, stun ze biej mekaa. Toevallig kwam ik ter langs. Vèèr keerls in een moanwaag’ntje, ie wèèt wà, zu’n “Zwaantje” rèèd’n miej zwat van de sökk,n. Het rèèg’n en wie rekk’nt ter noe met de markt, op auto’s op ’n Beelt. Van één van de genèudigden heur’n ik det ter zô wèinig Hoolter biej de opening wadd’n. Ik heb ter de films mar is op noar e kekk’n. De man hef geliek, de lèu, diet biej de opening vuuran stunn’n, wadd’n vuur miej ôk, bienoa àmoal, vrèimd’n. Noe is det gen groadmetter. De opening wörd’n e doane duur ne Riesner, nen aarigen keerl wà en wethôôlder, mà toch had det ààns e könt. Wat dach ie van de Nölle, dent ter al zien lèèm’n e wônt en e warkt hef? De môôie vroole diet ter umme hen leup’n te spring’n, kwamm’n miej ôk neet bekèènd vuur. De jonge lèu, diet trouw’n in ’t “Gemeentehuus” wadd’n vuur miej onbekèènd’n en klunk’n neet ech Hoolt’ns. Loaw’t er mar op hôôld’n det het an miej lig. Was ter dan hèèmoal niks good. Ja netuurlijk wà. Op de plaatse woet de Jödd’nkarke hef e stoane kwam, an de muure van ’t Kultuurhuus, ne herinneringstèègel van de Ôôldheidskamer en den zat achter ne Hoolter vlagge. Doar was oaver noar e dach. De Brààndheultjes spöll’n in ’t gemeentehuus en alle Hoolter koor’n hebt ter e zung’n en in de “Achneehè”zaal zatt’n Hoolter zat. Toch zett’n het hèèle gebuur’n miej an ’t dèènk’n. Woenneer biej ne Hoolter? Het is à lange neet meer zô daj’, aj’ Hooltens proat, der allèène ééne bint. Aj’ in Hoolt’n wônt biej der dan eene? Det kan, mà det hooft neet zô te weer. Het blif moeilijk um an te gèèm’n. Vuur miej is het zô det iedereene diet Hoolt’n wônt en lèèft en vuur de gemeenschap zien beste dut, bes Hoolter kan weer. Het heult wal in det, as ter zaak’n bint diet hèèl Hoolt’n angoat, det ter in zukke kommissies, Hoolter deent te zitt’n uut alle loag’n van de bevolking. Lèu diet het ôôle en nieje geveul van alle Hoolter noar vuurt’n könt breng’n. Dus neet allèène die lèu, diet het wat veerder e schupt hebt in dit ôôndermoanse. Det bint zaak’n, diet better könt. Het mag neet zô weer det ter ne grôôte koppel Hoolter is, diet zich biej het “Kultuurhuus” neet betrökk’n veult. Det zôl dôôdzunne weer. Disse lèu, as die der bint, roa’k an um der toch is te goan kiek’n. Tèèg’n de Hoolter jonge lèu zô’k zegg’n um der te goan trouw’n at ze ’t er noa hebt. Het “Kultuurhuus” op ’n Beelt is het nieje harte van Hoolt’n. De lèu diet het doar vuur ’t zegg’n hebt gèèf ik met, “Zörgt ter vuur det ter hoe langer hoe meer kèune in de benne springt en det ze zich doar àmoal thuus veult”. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
