Het verhaal oaver ‘t Snatergat lèèvern reakties op vanuut Zwitserlàànd. De lest’n diet hebt eboert op Snatergat wadd’n Hendrik en Janna Muilerman. Zie pacht’n de plaatse in 1959 van de familie Jordens. Zie blèèm’n der tut 1981. Doarnoa emigrèèrd’n ze noar Zwitserlàànd en trökk’n in biej eur enige dochter, Hennie Mittner-Muilerman, diet doar de woare leefde had evund’n. Van eur bint de ervaring’n diet zie hef op e doane, doar op “Snatergat”. Zie kwam der as krömmel van vief joar Zie herinnert zich det de brugge oaver de Botterbekke krakkemikkig was en neet meer te vertrouw’n. Buurjonge “Klèine Appie”, zien opa wonn’n eerder ôk op ‘t Snatergat, vertelt dàj’ der vis konn’n vang’n duur de spiel’n van het gammele brugdek. Vaa Muilerman wol ne stèèvige brugge, woej’ met ne trekker oaver hen kônn’n. De pachtheer had iets ààns in gedach’n. Met mekaa bint ze der uut ekömm’n en met mekaa hebt ze betaald. De Muilermans hadd’n zwart-bôônt vèè, det zag ie mà wèinig ôônder Hoolt’n. As ter kälfkes geboor’n wadd’n, kwam Herman van de Kôôpman um ze te schets’n. Det wördt tèèngswoorig neet meer edoane. Noe wordt ze ebrààndmarkt met die aartslillijke gelle flapp’n in de oor’n. Dan nèimp het verhaal ne niej’n ofslag. Het blik det denzelfd’n Muilerman in 1941 de boerderieje van de de Pothaar had e pacht. Noa een rampzalig bombardement op de Dèimter spoorbrugge, wörd’n twei huuze hèèmoa verneeld, In het ééne huus völl’n vèèr slachtoffers. In het huus van dôômie Lugtigheid, bracht’n alle zèum bewonners het er lèèmtig of. De zuster van Hendrik Muilerman, Bertha, diet doar dienstboode was en het bombardement ôk oaver zich hen krèèg, zörgd’n der vuur det het domineesgezin ôônderdak krèèg biej eur brèur. Dit verhaal is op etèèk’nt duur Philippine Lugtigheid, in eur book “Het stromende getij”. Juust ja, ne zuster van dôômie Lugtigheid diet in de joar’n zèumtig in Hoolt’n op’n prèèkstool stund. Terugge noar die oorlogstied. Het gezin Lugtigheid maak’n de bevrijding met op de Pothaar. Met tien man zatt’n ze in de schuulkeelder en de kôgels en granaat’n sleug’n links en rechts op de melkbuss’n diet, as bescharming, vuur het keelderraam stunn’n. Ôônze schriefster, Philippientje, zie is dan vief joar, zit ôk in den keelder. Zie huult, zie is bange en wil noar Rosa, de leefste kouw van stal. As de granaat’n um ‘t huus hen giert, pakt Hendrik Muilerman eur op. Met mekaa goat ze de trappe op noar boam’n, noar de delle. Biej Rosa wördt ze röstig en wier beneed’n, völt ze as ’n blok in ’n sloap. Zie zal het eur lèèm’n làànk neet meer vergett’n. Het gezin vertrök noa ’n oorlog noar noar ’n Haag, mà wat van de kinder vund’n later eur’n weg terugge noar Oaveriessel, Piet en Jan wadd’n joar’nlàànk dôômie in Hoolt’n en Markel.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
