Hèinig kom ik vanuut Dèimter, de rotonde biej de C duuzend oprie. Wat is het doar smal e wörd’n, vuural àj’ ofdrèèit noar ’n Smidsbeelt. Doar zölt wà neet völle auto’s meer stoan, dach ik nog èèm’n. Ik kwamme van ne kôôle karmse in huus en môs van armood ’n auto äns ààns neerzett’n. Het is môôi e wörd’n op ’n Beelt. Ie könt het neet ontkenn’n en toch àj’ op det nieje plein rôônd dwaalt veul ie oe ongemakkelijk. Zôônder arg lôôp ie in één kèèr mill’n op de grôôte weg. De auto’s riedt oe, links en rechts, vlak langs de bokse. Ôk zie bint zeukende woet ze hen möt. ‘N één’n rit netjes mil’n oaver en ’n ààndern schöt zô mar äns binn’n duur. Ie könt er op wach’n, vandaag e of männ’n kust er mekaa doar nog een paar. De bloom’nbäkke zô zett’n, dàj’neet meer binn’n duur könt, zal à ne verbettering gèèm’n. Nog better zôl ’t weer at alle auto’s doar vuurgood weg wadd’n. Het is toch eeuwig zunne, zô’n môôi plein, vol met auto’s. Ongemarkt wààndel ik biej de Nölle noar binn’n. Ne klèinighèid kôôp’n vuur de kleine jonge. Spöllegood, ôônder in ’n keelder, mar ik zee gen mèènse. Dan in één kèèr kump e tuss’n de schapp’n duur, de ôôle Nölle. Het is neet meer ’n zelm’n as vuur zestig joar trugge, mà hij lik ter good op. At e miej het cadeautje, met röstige vingers, inpakt, goat de gedach’n trugge. ‘N vleeger was ter vanduur e goane. ‘S mänsvrog wà ‘k à biej Lèèn’n Jehan e wes um lätjes te haal’n vuur ne niej’n wèèier. Vuur een paar dubbeltjes leup e met oe noar de warkplaatse en krèèj’ de lätjes, met een paar hèèle kleine spiekertjes der biej, met noar huus. Dan op de fietse noar de Nölle. Achter in de winkel, vanachter de teunbàànke, kik e oe, vanoaver ’n bril, an. “Vleegerpepier, rôôd geerne.” Zôônder hoast pakt e zien träpke en haalt ne dèuze noar beneed’n. Hèèl secuur pakt e twei vel, rolt ze hèinig op, ellestiekske derumme en dan kik e oe wier indringend an. Ie legt de dubbeltjes op de teunbàànke en vôt biej wier. Ne wèèier maak’n, det was ne kuns diej of kekk’n van oen vaa en de grôôte jongs. Vuur de èèrste kèèr der zelf ééne maak’n, ne vèèrkàànt’n bromvleeger. Det was wat. Het frame timmern, töuw der umme hen, kràànt’n pepier op de delle, vleegerpepier op de kràànte, het model uutknipp’n, oppass’n daj’ de zaak neet verknipt en dan met stiefsel de hèèle boel an mekaa plakk’n. Ie wadd’n der ’n hèèl’n dag met ôônder de pann’n. Dan kôn e de lôch in. Àj’ ’n Gèurd’n inkekk’n zag ie der nog völle meer diet met de wèèiers gangs wadd’n. “Drei euro en een kwartje” Ik kon op huus an. Ik was e wier e hölp’n duur de ôôle Nölle, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
