Het vuurjoar vuurbiej?

Lekkere warme daag’n in februari. Vuurjoar, ie kônn’n de kachel à vrog een täänneke lèèger zett’n. Het duur’n mar èèm’n. Meert stun nog vuur de duure. Iedereene diet klaag’n oaver de drèugte wörd’n op zien wèènk’n bedeend. De rèèg’n völ met bäkke teglieke uut de lôch en het was smerig kôôld. In de supermarkt en op het feesbook heur’n ie de lèu klaag’n oaver het zeikweer. Zô kôm ik ’n darperdiek op rie vanof het Snatergat. Op de kruussing met de ôôle Stationsstroate kiek ie oaver het wiedse Hoolterbrook. Ie wordt er duur egrepp’n, net as duur de keiharde wind diet oe an het stuur trekt. Het is net of het in één kèèr drei kèèr zô hard te kèèr geet. Het wördt àllèène mar arger àj’n dèird’n diek oaverstekt. De schoolwichter ligt plat in de wind. Ééne grôôte vlakte, met een poasvèur in anbouw en dan vuur miej, het industrieterrein, met al die ôôle takelwaag’ns en ààndere lillijke mechien’n. De vuuruutgàànk, met as grôôte tèèg’nstelling ‘n Hoolterbarg den, half verstopt achter de duustere wolk’n, van boam’n touwkik. Onwillekuurig goat de gedacht’n trugge, noar het Hoolterbrook van de joar’n vieftig. Het Hoolterbrook, met amoa kleine perceel’n gröslàànd. Keerls diet op de fietse, met de melkbusse op de stange, een paar beesjes melkt. Op mien èèrste fietske trapp’n ik achter opa an noar ’n tweed’n diek. Het schilderachtige weggetje vind ie neet meer, allèène den eek’n vuur an de weg, steet er nog. Het èèrste perceel op ’n hook, Meutgeerslàànd, doar môss’n wiej weer. De beeste stunn’n al in het mennegat. Opa melk’n ziene drei beesjes. Het gung precies in ééne busse. Zelf dök ik veerder ’n diek op. An beire kàànt’n een slèutje en hôôg opgoand hoolt, met um de zôvölle meter een mennegat. Langs de kàànt’n greuid’n der volop weele bloom’n. Ie beslött’n der mà ne bos te plukk’n vuur mamma. De tied vleuig vuurbiej en opa stun à wier kloar, “Kom jonge, wiej goat op huus an.” Zô hôbbeln ie met mekaa den darperdiek wier of. Oaver het Vletgoar hen zag ie de hèugtes van ‘n Hoolterbarg. Ne windvloage boam’n op het viaduct breg miej trugge noar de tied van vandaage. Ie zeet ze neet meer, de keerls op de fietse. Doar löp gen vee meer op ‘t Brook en à hèèmoa neet in dissse tied. Met de kletterende rèèg’n op de roet’n en de wind vol in ’n snoet’n, drèèj ik de Loarnse weg op. Van miej mag het vuurjoar word’n. Het zal toch ech neet vuurbiej weer? Mà noe èèrs een viske op de markt, want ik ette nog altied vlèis.