Het steet er nog, mà het zit verstopt achter ne nikszegg’nde duure. Van de wekke waw we der èèm’n um te reppetèèr’n met de Hoolt’nse muziekvereniging. Ja, HMV en de Hoolter Korhaan’n gèèft op vèèr’ntwintig november ne vuurstelling biej het Bôônte Peerd. Zörgt dàj’ der um acht uur bint, het wördt môôi en het is nog vuur niks ôk. HMV oefent doar à joar en dag. Met dà ‘k de zaal wier binn’n leupe, wadd’n der ok de herinneringen an wà meer dan vieftig joar e lèène. Die ôôle binn’nduur’n zit er nog in. Het dèu miej dèènk’n an de buut’nduure. Ne grôôte hôôge zwoare duure met zun ne gammele klinke der op. As klein keerltje stun ik met miene klasgenoot’n in die grôôte zaal. ‘N lokaal zô onmeunig hôôge en vaake akelig kôôld. Doar an die ringe diet zô làànk noar beneed’n höng’n, maak’n ie oen èèrste vèugelnöske. De ôôle mèister Brouwer hat ôôns al is een kèèr ernstig touw e sprökk’n um daw we op het schoolplein leup’n. In latere joar’n zô ‘k ter nog vaake wierkomm’n. Verschèid’n kèèr haw we in die grôôte ruumte, biej de Ulo-schoole, handenarbeid van mèister Groenewoudt. Besteet det nog, handenarbeid? Zô rôônd de sunterkloastied maak’n wiej heult’n treintjes, vuur kinder diet ààns niks krèèg’n. Het mèèste materiaal was op schoole wà vuurhàànne, mà vuur ’n locomotief kôj de boam’nkàànte van ne kapott’n vörk’nstell’n good gebruuk’n. Wiej wadd’n der wekk’n met gangs, mà het was de meuite meer dan weert. Môôie heult’n treintjes, in felle kluur’n op e schildert en of e lakt, wörd’n verstuurd noar Pool’n. Ôk de attribuut’n vuur de roemruchte schoolrevues wörd’n doar in mekaar e knutseld. De ôôle uloschoole, vuur völle Hoolter jongs en mèikes het begin van de èèrste stapp’n op weg noar ne snel veràànderende wèèreld. Nog één kèèr wi ‘k het rondje um de schoole maak’n. Wiej begint biej de bakkerieje van Dikkers en Westerik de Smit, ôônder den beuk’n. Ie môch’n neet van ’t schoolplein of, dus brèudjes haal’n was nen uutdaging. Langs een smal oplôôp’nd klinkerstreuitje kwam ie biej de èèrste fiets’nstalling met er tèèg’noaver twei nôôdlokaal’n. Ietske veerder op, an de linkerhàànd, de ôôle kleuterschoole. Doarnoa an dezelfde hàànd de gymmestiekzaal, met det gammele hààndvat. Op het pleintje het nôôdgebouw vuur de Meao-ers. Het was àmoa èèm’n smal, met an de ééne kàànte de schoole en an de ààndere kaantevan de MEAO-klasse, de fiets’nstalling. An de achterkàànte kôj de schoole in, mà rechtsofsloand leup ie achterlangs het hoofdgebouw. An ’t èine twei kèèr linksof en ie wadd’n an de vuurkàànte van disse karakterestieke schoole, met het plietsieburo der neuist. Achter het steen’n hekke ôônder de lind’nbèume veul’n ie oe veilig op det smalle schoolplein langs de weg. Het was àmoal ôôld, mar in mien belèèving völle mèuier as noe. Ie könt de tied neet rugge drèèi’n, mà disse wekke dach ik, had det noe neet ààns e könt. Wis en waarachtig wà, mà het is neet ààns.
De Vèèrkàànte Viefkop.
