Sloa ‘k vanmänn’n de kràànte op, is het èèrste wà ‘k lèèze, beroving in Hoolt’n. Het wördt hoe langer hoe gekker en arger. Ie zôll’n der toch hatstekke gek van word’n. Gelukkig hebt ze die benzinejatters in de kladd’n e grepp’n. En wat noe, wat vun ne straffe möt die noe hemm’n? Is doar al die ààndere benzinejatterieje ôk met op e löst? Möj’ noe is kiek’n wat er de leste tied àmoa neet is in e brökk’n, verneeld en vôt e jat. Zie bint zô brutaal as de nach. Biej helder daglech lôôpt ze de huuze binn’n, zelfs ôônze verzörgingshuuze loat ze neet met röste. Ie wordt er compleet gallisch van. Ie möt oe zô gangswieze in oe eeg’n huus opsluut’n um nog veilig te weer. Àj’ de plietsie heurt, völt het àmoa nog wà met, mà hèinig an, kriej’ toch het geveul det het àllèène mar arger wördt. Meer blaauw op stroate, mark ie der wat van? Wat vukke lèu doot det noe? Het is toch godsgeklaagd! Àj’ dinsdagssóamds noar “Opsporing Verzoch” kiekt, kriej’ iedre kèèr wier een naar geveul oaver oe hen. ‘N ieder dech ter het ziene van, mà wat doow we der an? Vuur eeg’n rechter spöll’n det geet neet. Mar àmoa met mekaa extra good uutkiek’n en àj wat zeet, drek de plietsie bell’n, is het minste waj’ könt doon. Het kan zô neet länger. Ie begint het zô hèinig an mà gewoon te vind’n det ze oe ’t spul weg haalt. Het zôl ne goeie zaak weer as de plietsie, eens in de wekke, in disse kràànte is angif, wat ze der àmoal an doot en wat ze bereikt hebt? Zô heij’ne kààns det er meer begrip kump en meer besef det er ech wat an e doane wördt. Ik wörd’n biej het lèèz’n van de kràànte, accuut hellig oaver disse smerige frats’n. Det kwam ôk wal umdè ‘k de Battumse karmse nog in de butte harre. Oh ja, die frisse frats’n van vuurige wekke, doar bin ‘k achter e kömm’n. Het is de titel van de nieje Battumse revue. Wat zeg ie, nog nôôit hen e wes, dan wördt ’t hôôge tied. Zelfs doar spölt nog nen Hoolter in met. De karms’n heiw we achter de rugge, het weer krig meer en meer een harfsachtig karakter. De bèume kluurt wier gel, broen en rôôd. De duustere daag’m komt er an. De mais geet wier van ’t làànd en mien’n tandarts scheidt er met uut. Wat dooj’ der an, maakt oe neet drôk, vuur daj”t wèèt, heij’ ’t an ’t harte. Neet doon, röstig bliem’n, want waj’ ôk doot, ôj’ oe drôk maakt of neet, wiej hebt àmoa teglieke niejoarsdag. En toch det gejat, het maakt miej onmachtig. Doar kan ‘k weeld van word’n. Het is onmach. Loat de lèu, diet doar oaver goat astebleef zörg’n, dà ‘k ter vanof kômme. Ik wordt er neet good van, wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
