We gaan de derde week in van dit vervelende corona tijdperk. U zult gemerkt hebben, dat de agenda, alleen maar leger geworden is. Je begint zaken te missen, zangrepetities, het wekelijkse spelletje kaarten, het ophalen van de kleinkinderen. Alle dagen verlopen in een monotoon tempo, met als dieptepunt, de vervelende berichten op de buis. Laten wij ons realiseren, dat er veel mensen zijn die het nog moeilijker hebben. Geen kontakten met dierbaren en leven met de angst van kwetsbaarheid. Gaat de ziekte minder worden, komt er een vaccin, gaat bloedplasma helpen? Het zijn vragen, waarop we het liefst gisteren al een antwoord zouden willen. Daar tussendoor, berichtjes van mensen, die terug zijn uit het ziekenhuis. Het geeft ons allemaal weer hoop. Gelukkig kunnen we nog onze boodschappen doen, uiteraard met alle beperkingen van de anderhalve meter. We hebben ’s avonds nog een rondje gemaakt door ons dorp. Het ziet er stil en verlaten uit. Bij de Coöp op het plein staan mensen te wachten om de pannenkoeken en shoarma af te halen. Gelaten wachten ze tot er een berichtje van binnen komt. Ook in de Dorpsstraat staan moeders te wachten op de patates met frikadellen. De cafés zijn uiteraard gesloten. De gordijnen zijn dicht getrokken. Je ziet verder praktisch niemand op straat. Op onze rit door het Sallandse, gaan we richting het Twentse Markelo. Heel rustig, je wordt niet opgejaagd door het drukke verkeer. In Markelo, éénzelfde beeld. Even in de richting van Stokkum, genieten van de glooiende heuvels rondom. Wat leven we toch in een prachtig gebied. Zo zetten we koers naar Gelders Laren. We zitten in de goede richting, als voor ons de televisietoren opdoemt. We laten Laren dit keer links liggen, want voor een lekkere bak koffie moeten we toch weer thuis zijn. Even uit de sleur van het isolement. Onze rit door Salland, Twente en de uitlopers van de Achterhoek zit er op. Bij al onze beperkingen groeit het grote respect, voor al die mensen, die voor ons door het vuur gaan. De vele handen aan het bed, maar ook al die anderen, die er voor zorgen dat er voldoende in de winkels te verkrijgen is. Naast alle zorgen, mogen we de pure ellende in de wereld niet vergeten. Met zijn allen gaan we er weer een week tegenaan, in de hoop dat het tij heel langzaam gaat keren. Blijf allemaal gezond en pleeg een extra telefoontje met mensen die zich wel eens eenzaam zouden kunnen voelen. Laten we zorgen dat ze niet gaan zeggen, het is zo stil.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
