De wichter fietst, net as alle männde, noar schoole. Het weer geet een betje de kàànte op van het vuurjoar. De leste schnèè zal vandaage wà weg smeelt’n. Het carnaval steet vuur de duure. Àmoa dinge woerj’ oe bliej oaver könt maak’n. Toch kan ‘k mien drèèj neet good vind’n. Det hef alles te maak’n met gebuurteniss’n woer we as mèèns’n en zeker de euldere generatie ôôit met te maak’n krig. Doar valt zô mà goeie vriend’n in één kèèr weg. Det is netuurlijk van alle daag’n, mà at ze nog zô jôônk bint, is det iedere kèèr wier bikkelhard. Hoe neuider of het biej is, hoe zeerder of het dut. Het ôôle kringetje zal nôôit meer hetzelfde weer. Ie betrapt oe der op, det het in één kèèr neet meer zô normaal is, daj’ mekaa nog hebt. Ie kriegt in één kèèr wier het besef, daj’ doar bliej en dàànkbaar umme möt weer. Ie sloat de kràànte op en alles wat oe duur de gedacht’n spookt, wördt doar nog is wier pienlijk bevestigd. Piet Keizer, ne magistraal’n voetballer, ôk hij is op weg noar de eeuwighèid. Wat is het à lange elèène det hij ôôns versteld leut stoan met ziene dubbele scheere. Het wördt tied vuur een betje frisse lôch. Het is nog knap kôôld. Toch kan het vuurjoar neet ech veer meer weer. De èèrste schnèèklökskes hebt de kop al wier boam’n de grôônd e stökk’n. Ie veult det het nieje lèèm’n der wier an kump. Zô zal het altied bliem’n goan. Wiej zölt in ôôns lèèm’n ofschèid mönn’n nemm’n van het ôôlde. Wiej zölt duur mött’n lèèm’n met het nieje. Zo drèèit het lèèm’nsrad vedan, van generatie op generatie. Op det lèèm’nspad kom ie de wieze less’n tèèg’n. Zô stun ik ôôit met opa te proat’n. Ne grôôt’n riezigen keerl. Röstig stun e doar, veer in de zèumtig, troan’n in de ôôg’n. “Het geet neet good met oen opoe.” Het slöt in as ne bom. De keiharde warkelijkhèid. Het leste van ne kammeroadschap, diet drek noar den èèrst’n wereldbràànd was begunn’n. Meer dan vieftig joar leef en leed, oorlog en geluk. Hij recht’n de rugge en anvaard’n zien lot. Hij wus dat het keihard en onverbiddellijk was. Zelf stoaj’ der machtelôôs biej te kiek’n en ôk biej oe schöt er ne troane weg. Het lèèm’n geet vedan, mar iedere kèèr àj’ wier in zunne situatie van ofschèid nemm’n trechte komt, bint die gedach’n der wier. Ie möt lèèm’n met de lèèmtigen, zô wörd’n oe verteld. Doar möj dan de hoppe mar uut haal’n en der op vertrouw’n det diegennegen diet e goane bint op ne bettere en mèuiere plaatse bint. Wiej, achterblievers möt de rugge recht’n en de môôie herinnering’n metnemm’n op ôôns veerdere pad. Het is makkelijker um het op te schriem’n dan um het te ondergoan. Àj’ het allerleefste op de wereld kwietraakt, geet oe det neet in de kôôle kleere zit, wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
