Het benöuwt miej

De bàànk’n bulkt wier van de winst. Op zich is det good, mà doar zit miej iets onmeunig dwars. De kost’n wordt of e wèèntelt op de klèine man. Àj’ het geluk hebt, daj’ een klein betje spoargeeld hebt, dan kriej’ troan’n in de ôôg’n, àj’ zeet hoe wèinig rèènte oj’ kriegt. Het was toch vuur en duur de boer’n? Biej het woord belegg’n slöt oe de schrik um ’t harte. Ie dèènkt wier an die graaiers. Rèènte op spoargeeld, het hef niks meer um t lief. Zôl het noe neet mèugelijk weer, det die grôôte meneer’n is ne kèèr betrouwbare belegging’n hebt woet ze zelf vuur mien part acht precèènt op maakt en doarvan, zôônder risiko, vèèr precèènt duurschoeft noar het klèine spoardersvolk. Det zôl pas wier een betje vertrouw’n gèèm’n. Het zal wà  biej een paar precèènt bliem’n, àllèène àj’ rôôd stoat wèèt ze de rèènte met de dubbele ciefers te haal’n. Heij’ op diezelfde rekkening een paar duuz’nd Euro te good, dan kriej’, heel coöperatief, koef noen. Ôônze regeerders in ’n Haag bint van hetzelfde laken een pak. In de tied toen het àmoa wat better gung, rekk’n ze vèèr precèènt as biejtelling vuur spoargeeld. Det doot ze noe nog en zô plukt ze de kippe met goold’n eier, zô gangswieze kaal en dan verwacht ze det de lèu vertrouw’n hebt en meer geeld uutgèèft. De gemeentes doot ôk dapper met, de huuz’nprieze goat noar beneed’n en het percentage geet noar boam’n. Het is gewoon uutmelk’n en neet verwôônderlijk det het vertrouw’n als mà veerder zakt. Het is neet zô det de gewone man de wieshèid in pach hef, mà zô as dit geet, bliej rôôndlôôp’n met een leuig geveul. In miene jonge joar’n ha ‘k mien spoarpötje, in een sigaar’nkiske, neuist ’n bozem. Zô of en touw kôj der ne cèènt of ne stuuver biej legg’n. Één kèèr in’t joar kwam der ne grôôt’n zilvern rieksdaalder biej van opa, àj’ wier een joar eulder wadd’n. Grôôt was de piene toen ‘k die waag’nraa in môsse wisseln biej de bàànke, umdet ze ààns niks meer weert zôll’n weer. Diezelfde piene veul ik noe, zestig joar later, wier. Het vertrouw’n is zeukende. Het klèinschalige is vôt. De kleine bàànk’n bint vôt. Het is geeld trekk’n uut de muure, nen ofspraak maak’n, àj’ ne rekkening wilt openen en goat zô mà vedan. Mà wiw we det? Ik wil mien geeld gewoon wier op een spoarbàànkbeukske en neet argens, onzeker zwarvend in de digitale wereld, woet vanalles kan gebuur’n, woek zô good as niks an kan doon. Ik wil zekerhèid, ik wil ne bàànke dent doar vuur steet en gen gehannes, van ie hebt het neet good e doane. De gewone man is bliej en zeker diet viem’nzestig joar en eulder is, det ze het tempo van disse tied könt ansloff’n. De bàànk’n en de politiek möt wier körter biej de lèu kômm’n. Vuur en duur de lèu, wis en waarachtig, het benöuwt miej.
De Vèèrkàànte Viefkop.