Hekkie

Ie zeet ‘m oaverà wà fiets’n. Altijd hèinig an en good gebroend. Hij is neet van hier. Hij dèu miej dèènk’n an nen ôôld’n plietsiekeerl. Det wörd’n nog starker toen ‘k is wier oaver de Wilhelminastroate rèè. Doar vuurbiej die grôôte eek’n, ‘n èinenke vuurbiej de Zommer, stun de ruïne van het huus van Jôôs. Het was in ’n oorlog, met de bevrijding, kepot e schött’n, net zô as der tèèngnoaver, de boerderieje van Temm’n Willem. Ie môgg’n der neet komm’n, lèèm’nsgeveuirlijk, mà stillekes dèu we det toch. Doar is niks meer van te zeen. Op dezelfde plaatse steet noe het huus van Jehan Klooster en Aaltje van Lèèn’n. Doar wônn’n e, den ôôld’n plietsie. Alle daag’n zat e wiej wà biej opoe vuur de duure, met neuis ôôns Hekkie, ne grôôt’n Belgischen herder, een roew dèèr det er geveuirlijk uut zag. Opa had ‘m met ebrach van de markt. Wiej wadd’n der gek met en opa neet ààns. Hij dèu niks , mà het was begriepelijk det sommige lèu der nen hèèkel an hadd’n. Ie hoom’n mà noar Weeld’n Töns te wiez’n of ie hadd’n ne grommenden hôônd vuur oe stoa. Det was in die tied mangs wà neurig met al det gespuus um de duure. Één van de keerls die ter alle daag’n langs kwam was den ôôld’n plietsiekeerl. Zie hadd’n ’t neet op me mekaa begrepp’n, mà tut den bewust’n dag was het altied good e goane. Den dag kwam ’n ôôld’n Brink met ne steuirigen tred de stèège wier in fiets’n. Hekkie stun ‘m as altied op te wach’n. Zô as gewoonlijk schupp’n de man van zich of en hij raak’n ‘m dit kèèr vol op ‘n snoet’n. Ôônze Hekkie bedach zich neet en grep de man vol in de bokse en toen haj’ het schoap an ‘t driet’n. Zô möt het ongeveer weer’n e goane. Het blèèf neet zôônder gevolg’n. Ôônze Hekkie leup vanof die tied met ne moelkorf umme. Het is raar, à’k trugge dèènke kan ‘k miej àllèène de hôônne uut mien vrogste jeugd herinnern. Gek is det. Zô zee ‘k Nellie wier van ‘n Kààmp of kômm’n met een grôôt knien in de bek. Hij lèèvern ‘t netjes of biej opa en de zundag der op hadd’n ze wier knien in de panne. Ôk Trixie bin ‘k nôôit vergett’n. Den blood haw we nog vuur de hôônnekoare. Hij vund ‘t net zo môôi as wiej, mar op ’t lest’n had e de tonge uut de bek hang’n en môs opoe ingriep’n. Later hef opa ôôns ne grôôt’n bok e koch en doar vleuig e wiej met duur de Liez’nstèège. Ja wiej wadd’n nog ech uut de tied van Lam, Kees, Bok. Vandaage an ’n dag zeej’ det neet meer. Wiej lèèft noe in de digitale wèèreld, doar bint de jonge lèu met vertrouwd. Ik bange miej der mangs vuur. Het is zô ongriepbaar en doarduur onbetrouwbaar, ik veule miej as Hekkie met ne moelkorf, onmachtig, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.