Vuurige wekke wörd’n ik oavervall’n duur ne beste bûjje schnèè. ‘N voot gung drek van het gas, want ie zagg’n gen hàànd meer vuur ôôg’n. Op de perkèèrplaatse was alles à bedekt met ne loage van det witte good. ’S oamds trugge was het gelukkig wier drèuge, mar op de stoep’n in t darp môs ie good oppass’n, want het was ter knap glibberig. De mèèste lèu begint ’n ààndern dag drek à te klaag’n. Wat möw we met al den pröttel. Het is eigelijk gek, hier klaagt ze oaver een fuske schnèè en een paar wekke later zeukt ze de schnèèhèupe op in Ôôst’nriek. Zelf hà’k, ne dag eerder, de ôôle slèè à van stal e haalt. ’N èineke wààndeln met de bèire wichter, lek miej zô môôi. De gedach’n gung’n met miej op de löppe. In één kèèr wà ‘k wier op weg noar schoole. Den nach was ter al een bes pak schnèè e völl’n. Van de Stouw en Jan van Diene stunn’n met de schuppe achter op de vrachwaag’n, uut alle mach te gôôi’n met het zoolte zàànd. Hier en doar vlèuig ter ne schuppe vol op de weg. Het hölp een betje, mà het blèèf glad. Op het schoolplein was het dikke wille. In ne lange riege stunn’n de kinder kloar um een èine oaver het schoolplein te glie. De baane wörd’n hoe langer hoe gladder, dan gung de belle en môs ie noar binn’n. Gelukkig, ‘s middags waw we vriej en het begun ôk nog is wier onmeunig te schniej’n. Met ne fôss’n wind er biej jaag’n de schnèè alle kàànt’n uut. De schnèèwaag’n kon wier van vuurt’n of an beginn’n, doar was gen doon an. Ik zee ze nog stoan, achter op de waag’n, in dikke winterse jässe. Zie höuw’n zich met de hàànne um ’t lief um mar een klein betje warm te bliem’n. Wiej kekk’n steil tèèg’n de schnèè in. Het is net ôk iedere vlokke wier op miej an zee kômm’n. Opa wol gladdigheid um ’t huus hemm’n en leut ôôns ne schnèèpoppe maak’n. Det wörd’n gen kleintje. Wiej wadd’n der uur’n met gangs en hij had wier ne pad noar ‘t kipp’nhôk. Schnèè, het was vuur ôôns wichter altied völle wille. Noe heiw we nog mar een dun leuigske had. Genog vuur winterfoto’s, mà vuur en ritje op de slèè, nog völs te wèinig. Det hè ‘k e markt toen ‘k met die bèire klein’n biej ôôns duur het gezon ploog’n. Ie lèèr’n zôwat dubbel vuur de slèè en zie hadd’n de grötste schik. “Opa harder” en noar twei rondjes lag ie zôwat vuur apegaap’n. Vaa en moo stunn’n achter de roet’n en hadd’n net zô völle schik as wiej. Doar geet het umme mèèns’n, geniet van det betje winter. Trekt er op uut um te preum’n van het kôôle winterse weer. Het duurt vaake hèèl kort, mà wis en waarachtig, ie verget het oe lèèm’n làànk neet meer.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
