Wie stunn’n op ôônze buurte te wacht’n. Begerig kekke wiej de toafels à vaste langs op zeuk noar de zoolte vis. De vrindinne van miene vrindinne was 130 joar e wörd’n. Honderdendartig, saam’n met eur man. Nee,het is gen achttiene meer, mà vuur 130 zag ze der nog good uut. De wichter ravott’n duur de zaal en klumm’n boam’n op zu’n plestiek’n huus. “Heb ie wal is in zunne hutte zett’n?”, heur’n ik neuis miej zegg’n. Hoe gauw verààndert de tied. In de joar’n vieftig van de vuurige eeuw haw we nog nôôit van plestiek e heurt. Een betje verlaat, kwam mien antwoord. “In ôônze tied haw we ààndere hutt’n en die grèèm’n wiej zelf.” Doar goa ‘k wier, met een man of wat ’n beelt in, de schuppe op ’n nekk’n en zeuk’n noar een môôi pleitske. Mill’n in ’t bos, in te Veele zien’n Beelt, wörd’n een gat e grèèm’n van zô’n àànderhalf biej twei meter, met ne deepte van minstens één meter vieftig. Dan môs ter nog nen ingàànk kômm’n, want ààns kôj’ der netuurlijk neet wier uut kômm’n. Het was neet zôônder gevoar. Al het zàànd kwam um de koele hen te ligg’n. Ie grèèm’n oe zelf hoe langer hoe veerder de grôônd in. Aw we op deepte wadd’n, wörd’n in de ziedkàànt’n, zitplaats’n uut e grèèm’n. Doar was zelfs nog ne ruumte, woer we spul in op kônn’n barg’n en woet een keerske bràànd’n. De oaverkapping wörd’n e maakt van täkke uut den zelfden bos. Wiej drèèi’n der de hàànd neet vuurumme um een stuk of wat bèumpkes geschikt te maak’n, as dak vuur de hutte. Nen ofgedàànkte plàànke of ne plaate met tossens der oaver hen, dan wier ne loage zàànd en alles ofdekk’n met blaa en de hutte was kloar. Hèèle vakàànties brach e wiej der duur. As t kôôld was stök e wiej zelfs een vèurke. Ja doar zat ôk ne schorsteen op. Ie mônn’n wal oppass’n dat het neet te benäuwd wörd’n, want dan kôj’der neet meer weer. En te völle rôôk, betèèk’n vaake, daj onverwach bezeuk krèèg’n van ôôle lèu, diet det toch wal een betje te veer vunn’n goan. Oaverà hàj’ van die hutt’n. In de Visker zien’n beelt, mar ôk biej Pletje, Eertjes en de Bosker. Nee, wiej hadd’n gen plestiek hutt’n. Het is mà good det ze der noe bint, want àj’ vandaage an’n dag oaverà die gèèter in ’n bos zôll’n grèèm’n, haj’ de plietsie binn’n de kortste kèèr’n biej oe stoan. “Woj’ nog een viske met ett’n of goaj’ leever die hutte in.”, heur’n ik neuis miej. Van schrik schèuf ik ne zoolt’n extra op mien bord, kek e nog ne kèèr achterumme, noar de plestiek hutte, ’n betje makreel der biej, ’n stokbrèudje met zalm, een varkenshaasje, ôk neet gek. Het was wier merakels vuur mekaa. À biw we dan gen achttiene meer, iedere tied hef ziene bekoring, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop
