Wat een mistig weer. À vrog zit ik in de auto richting Dèimter. Ie zeet gen hàànd vuur ôôg’n. Zô of en touw kump ter uut de veert’n een verschroald lechje det net zo rap wier duur de achterroete vervlög in de mist. Het is merakels uutkiek’n, mà gelukkig past iedereene de snelhèid an, an het gevoar van de weg. Ik betrappe der miejzelf op dà ‘k ter neet bliejer van worre. Éénmoa wier in huus, zit ik te staar’n in de lèuigte. De fel oranje-broene blaa van ne snel verkluur’nden beuk’n doot miej zeer an de ôôg’n. Het is net of ze zegt “Wiej wilt neet vall’n.” Het is neet tèèg’n te hôôld’n. Het lèèm’nsrad drèèit vedan. Biej het minste zuchje wind dwarrelt er wier ne hèèle ritse noar beneed’n. De harfs van het lèèm’n. De joargetied’n riegt zich hoe langer hoe rapper aneene. Karsfees en Niejjoar. Oaver acht wekke zit wiej der à wier mill’n in. De mist, het blif biej miej hang’n. Heb ie det ôk mangs? Ik dèènke zô mà trugge an die kèèr’n dà ‘k miej de mist kan herinnern. Hèèl àllèène stoa ‘k te kiek’n in de richting van Hoolt’n. Lèèghangende mist háengk oaver ’n Gèurd’n. Hèèl in de veert’n zeej’ de flauwe lechjes van de lanteernpeuile an de Grèèntweg. Veerderop de Loarnseweg met doar boam’nuut ’n Hoolter toor’n. Het lig ter spookachtig en verstild biej. De warmte van de kachel trek miej wier gauw noar binn’n hen. Ôôit wà ‘k hèèmoal àllèène in den dicht’n mis. De oamd völ in en de leste kràànt’n môss’n nog word’n bezörgd achter in ‘n Bèusebarg. Net vuurbiej Làànvers wier zun ne drekweg in. Alles zat potdichte, de dynamo van de fietse begun te slipp’n, alle lech was weg. Twei of drei kèèr vol ie met kràànte en al in de modder. Het duur’n eeuwig vuur dàj’ biej’ Mertiens wier op de Loarnseweg kwamm’n. Nog èèm’n ne kràànte biej Kats en het Nös en dan kôj’ eindelijk wier richting Hoolt’n. Later in dicht’n mis de beeste opvang’n vuur de markt. Vaa had ne pinke ’n halster op e zat en vreug an de vrachtrieder of e het beest vaste had. Op zien “joa” leut hij het teuiw lös en met ne nôôdgàànk nam de pinke de kuierlatt’n, de mist in. Ôônz’n vrachtrieder had het verkèèrde teuiw e pakt. Het hèèle schouwspel wörd’n vergezeld met neet zachzinnige krachtterm’n. Later, völle later biw we ne kèèr hèèmoa verdwaald in de mist van de hôôge Tatra. Wie kônn’n doar een meertje bezichtigen. Wiej hebt ‘t nôôit e zeene en wadd’n bliej daw we de busse wier zagg’n. De verhaal’n oaver mist tolt duur mien neerslachtige gemood. Ne grôôt’n trekker schudt miej wakker uut disse mistige harsenspinsels. Nee, de zunne zee we vandaage neet meer. Nog één kèèr um ‘t huus hen. Ie zeet warkelijk gen hàànd vuur ôôg’n. Het is gen weer vuur niejsgierige lèu. Wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
