Harfs

Vanmänn’n zag ik vanof de legèèrkamer de èèrste vallende blaa, in de opkômmende zunne. Maakt oe gen zörg’n, alles is good, àllèène noa vèèrtig joar trouwe dienst kriege wiej een niej berre. Wiej bint met mekaar hen legèèr’n in ôôns eeg’n huus. Die vallende blaa dèud’n miej beseff’n det de duustere daage vuur de duure stoat. Het zet oe an ’t dèènk’n. Nen ôôld’n kammeroad had ôk die gedach’n toen e, met zien kleindochter an de hàànd, noar het dierenparkje in de Haar leup. Hij vertell’n het dèèrntje oaver diezelfde plaatse, nog gen zestig joar e lèène. Det klèine lèège boer’nhuuske. Die gedach’n brach’n ôôns trugge. Meer as de helfte van det klèine huuske was in e richt as stalruumte vuur de beeste. “Jonge maak ie ’n stal èèm’n trechte, het kan wal is weer det er männ’n pink’n op stal möt.” Harfstied, tied van völle rèèg’n en wind. As ter pink’n van de markt kwamm’n, diet al op stal wadd’n e wes, gung’n ze neet meer de wèire in, want dan krèèg’n ze terrugslag en kon der neet wat an word’n verdeend. Gezellige tied, warmte op de delle en warmte in ‘t vuurhuus. “Jonge gôôit miej èèm’n hèui noar beneed’n.” Môôi wark. Ie kröpp’n de lädder op en dan kon het lösse hèui, dàj’ met zô völle meuite een paar moand eerder noar boam’n hadd’n e euist, wier noar beneed’n. Met elf beeste was de delle proppend vol en het losse hèui vull’n de leste gèètjes. Vuur det het zô veer was mônn’n die beeste ôk àmoal wat te zoep’n hemm’n. Het enigste waw we in ’t begin hadd’n was ne waterputte, dus ôk wier sjouw’n met emmers vol water duur ’n gàànk hen. Gelukkig krèèw we an ’t èine van de vieftiger joar’n waterleiding. Det wil zegg’n, één kraantje in het hèèle huus. Det schèeild’n ne slôk op ne borrel. Ja, in de harfs en wintertied rök alles en iedereene wier noar de beeste. Ie hadd’n de lôch zelfs in de kleere zitt’n. Het was hard wark’n. Ôk biej opoe stunn’n de schuur’n vol. Det huuske was nog klèiner. Opoe en opa hebt nôôit waterleiding ehad. “Wie hebt ne goeie pôômpe en doar redde wiej ôôns wà met.” Det dèud’n ze ôk, mà vaake hàj’ an ’t eine van ‘n oamd ne lamm’n arm van het zwengeln an die ôôle köppern pôômpe. Um trugge te kômm’n hoe klein of het was, ‘n kökkentje van dreie biej vèère, ne kamer van vieve biej vieve, woej’ oe môss’n wass’n in een teiltje met water, sloapkamers diet zo klein wadd’n, daj’oe in de wonkamer in ’n pyjama môss’n heiss’n. Het was behelp’n, wiej wuss’n neet better en wiej hadd’n de mèuiste tied van ôôns lèèm’n. Tevrèènne weer met det waj’ hadd’n en alle daage ne boek vol ett’n. Noe biw we duuzend trad veerder en maake wiej ôôns zörgen aw we der ééne trugge möt doon. Met plezèèr heiw we der oaver zitt’n klasjenèèr’n. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.