Van de wekke môs ik trugge dèènk’n an een verhaal det mien va miej vaake verteld hef. Hij spöll’n in de dartiger joar’n met de kleinkinder van Hannemeuje. Hannemeuje wônn’n op wat noe bekèènd is as Erve Deijk. Va wônn’n in een klein boerderiejke, der net neuist. Hèèl lange bint de kontakt’n met die kleinkinder e blèèm’n. Het wadd’n vuur va môôie joar’n diet e hèèl zien lèèm’n met zich met hef e drèèg’n. De femilie is weg e trökk’n noar Almelo en ’n Haag. Ôk zie hadd’n hèèle goeie herinnering’n an het huus van Hanne-meuje. Gen wôônder, het was eur oppoo. Woerumme of disse gedach’n juus noe wier noar boam’n komt, zà ‘k oe vertell’n. Wie bint disse wekke opa en opoe e wörd’n van ne kleindochter. Opa hef ter gen meuite met, mà opoe heurt leever oma. Nôh höröt dan. Zie is niejderwets, mà toch ôk wier ôôlderwets. In disse tied van alles möt ààns, wordt de opoes en opaas lange neet altied meer verneumd. Det hooft ôk neet en det möt ôk neet. Zelf wà ‘k vuur ’n paar joar trugge mà wat grèuts det de kleizönne mien’n naam, dent à wà tweihonderd joar in de femilie zit, wier met krèèg. Ofgelôôp’n wekke was oma an de buurte. Zie wörd’n verneumd en hèèl stillekes môs ze toch wal een treuintje loat’n. Ôk ik wörd’n der stille van toen ‘k heur’n det de kleine deerne de roopnaam krèeg uut de naam van eur oavergrotmoo. Zô zeej’mà wier hoe belangriek of opoes en opaas könt weer in een kinderlèèm’n. Het allerbelangriekste blif, det zô’n klein dink gezôônd is en det alles good is e goane. Zie könt tèeg’nswoorig onmeunig völle, mà het ôôle sprekwoord, het bint môôie bleumpkes at ze plukt bint, dut nog altied opgeeld. In zunne wekke, àj der zelf biej betrökk’n bint, dèènk an het geluk det in de femilie kump, biej ne geboorte. Disse wekke is ter geluk in meerdere Hooltense femilies. Alle ôôlders, grotôôlders en veerdere femilie, geniet er van want de tied vlug en vuur daj’ der arg in hebt, vleegt ze de grôôte wereld in. Um trugge te kômm’m op Hannemeuje. Ik kenne eur àllèène mar uut de verhaal’n. Het kwam wier noar boam’n umdet de de roopnaam van ôônze kleindochter, Hanne is e wörd’n. Nen ôôld’n naam, ie möt er èem’n an wenn’n, mà het hef wat. Het maakt de kleine deerne àmoal niks uut. Het enigste wat ze noe dut is, net as ààndere kleine kinder, onmeunig bleer’n at ze wat te drink’n wil hemm’n. Doar bint gelukkig de oolders vuur. Wiej meugt oaver de schoolders metkiek’n en der zô noe en dan op oppass’n. Wiej hopt eur te meug’n volg’n in de èèrste joar’n van eur lèèm’n. Netuurlijk hoppe wiej ôk det ze ôôit nen ôôlde meuje wördt en mooder en tante en oma, het maakt neet uut. Dit nieje lèèm’n brach miej èèm’n trugge noar de joar’n dartig, noar Hannemeuje. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
