Hoe kan zie zorg’n det e vriej kump van zörg’n. Hoe krig ze die hekse zô veer det ze van de schroale grôônd of kump en doarduur ôk nog honderden ààndere arme sloebers bevriejd van de eeuwige zu-nne. ‘N ààndern männ’n laate, kump Gait in huus. Hij is kapot en zut ’t neet meer zitt’n. Golida zwig en det maakt het àmoa nog arger. Gait schreeuwt het uut. “Wie verlöst miej van die akelige hekse?” Golida steet op. Noe is het genog. “Ik zal ’t doon Gait.” Heur stemme klinkt oavertuugend en Gait veult zich à wier een stuk better…. Oold Mieneke spuurt oaver de heide en zut in de veert’n ne keerl. Zie vlug ter hen, mà den armen sloeber nèimp de kuierlatt’n. “Wach toch, ik heb völle goold te vergèèm’n en doar zöj’ gelukkig van word’n.” De man gif een wies antwoord. “Goold gif geluk det umme slöt in vedreet.” Hèèl hard geet e richting de Iessel. De hekse vlug der achter an. Zie krig ’m toch wà. Zie hef neet in de gaat’n det het Golida is, as keerl verklèèdt. Het is noe of nôôit. “Ôôle hekse ie kriegt miej neet. Wat zôj miej geerne will’n griep’n en met slepp’n noar oen hol, mar ik bin völle sneller as ie.” Ôôld Mieneke wördt gek van hellighèid. Op de golv’n van de harde wind geet ze der achter an. Golida blif mà neuiwelijks vuur. Net vuur de grèènze blif ze stoan. “Ie zeet miej nôôit wier, vanoamd möj’ àllèène op huus an.” Golida is de grèènze oaver net vuurdet Ôôld Mieneke touwslöt. Ne striemende vloage wind en dan is het gebuurd. Doar is de Wilgenman en met eenen grôôt’n zwaai flikkert e de hekse van Splôô in den weeld stroom’nden Iessel. Het water spuit hôôge de lôch in, vuur de leste kèèr heurj’ het akelige geschreeuw van Ôôld Mieneke. De grôôte kaale heide is bevriejd. De hekse van Splôô is neet meer. De mèènsen bint wier bliej. Zelfs de Wilgenman schöt het in ’t gemood. Bedàànkt Golida, duuzend kèèr dàànk.” ..Gait en Golida vertrekt uut de Iesselstreek en bouwt hun huus op de schroale zààndgrôônd, vlak biej de koele van Ôôld Mieneke. Golida vindt de heide zô môôi, vuural in de noazommer at ze in bleui steet. Gait wis eur op de môôie wolk’n at ze met mekaar op huus an goat. Eur noageslacht wont er altied nog, mà witte wieve bint er nôôit meer e zeene. Doar is niks, Niemendal meer in die deepe koele, den’t nog altied zô heet.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
