Golida kik Gait an en zeg ‘m met ne betèuverende glimlach, goei’nmänn’n. Golida is de dochter van de grötste en riekste boer uut Splôô en veere umstreek’n. Doar is ter gen eene diet meer geeld hef dan de vaa van Golida. Doar is proat van det e det geeld hef van de hekse uut Splôô. Het is een nösterig en strabàànt man. Hij hef altied ne donkerbroen’n kluppel biej zich. Doar stoat roadselachtige tèèkn’ns op. Hij vecht er met tèèg’n de iezern zwaard’n van de ridders. Die zeej dan ôk vaake op ziene weelde orgies. Golida en Gait lôôpt, al kuierend, met mekaar op. Of en touw stoat ze stille en lustert noar het gekoer van de doem’n. An de ràànd van een slèutje röst ze èèm’n uut en dan komt de verhaal’n pas ech lös. Vuur Gait is dit àmoa niej. Hij had nôôit e dach dat hij zô deepgoand kon proat’n met een mèike. Het gung van zelf en zô leup’n ze, noadet bosschopp’n e doan e wadd’n, met mekaar op eur huus an. Dan geet het hèèmoa verkèèrd. Met grôôte ofgemett’n pass’n kump in één kèèr nen helgen boer, geveuirlijk zwaaiend met ne grôôt’n kluppel, op Gait of. “Mèin ie noe warkelijk dàj’ mien dochter könt krieg’n? Zie is de mèuiste vrouwe uut de hèèle buurte. Blieft op oene schroale heide of gèèft miej zô völle goold as dà ‘k kan drèèg’n, ààns zà ‘k oe dissen kluppel is good loat’n veul’n.” Gait krimpt in mekaa, wil nog wat zegg’n, mà Golida is à noar binn’n e schött’n. Den oamd steet Gait op de heide biej zien oolderlijk huus. Hij däch an de woord’n diet Golida zien vaa ‘m hef e zeg. Hoe völle zöl Ôôld Mieneke will’n gèèm’n en wat zal de pries wèèr? Hoe wôonderlijk net noe, zôônder det e der arg in hef, is Ôôld Mieneke an kômm’n vleeg’n. Zôl ze in de gaat’n hemm’n det Gait in verwarring is, noet Golida op zien pad is e kömm’n? Gait schrikt zich rot en reuitelt as de wiede weerga de spreuk op. Gelukkig, hij steet veilig binn’n de tèuvercirkel. Mà Ôôld Mieneke zèèit verdarf in het hèufd van Gait. “Wèèst toch klook. Ie haalt het goold biej miej. Ik heb genog um weg te gèèm’n en woerumme zôl ik het oe misgunn’n. Ie hebt à zô lange mönn’n wreut’n in det schroale làànd. Goat met miej met en ik gèève oe hààne vol goold.” Gait is in de warre. “Ik verkôôpe mien ziel en zalighèid neet vuur goold.” Ôôld Mieneke blif andring’n. “Oen ziel verkôôp’n, wie hef ’t doaroaver. Ik nem oe met noar de zààndkoele en de beloning lig à vuur oe kloar. Gen mèinse hef ’t oaver oen ziel en zalighèid. Trouwens àj’ wilt trouw’n met Golida, möj’ völle geeld hemm’n, ààns köj ’t wà schudd’n. Ik kenne eur vaa, ik heb ‘m zelf zô rieke maakt.”
Gait wil der neet an. “Riek emaakt, riek emaakt, ie hebt ‘m stroatarm en kepot emaakt, den nösterpot. Allèène riekdom is zien lèèm’n, ik hoppe neet dà ‘k ôôit zô zal word’n.” Ôôld Mieneke veult det Gait wil biet’n. “Nösterig det is e, van huus uut, altied al e wes. Wie hef ter e zeg det ik ‘m zô heb e maakt? Àj’ met miej met goat um het goold te haal’n, köj röstig zô bliem’n àj’ bint. Goat met Gait en haalt oen geluk.”Ôôld Mieneke stapt wier op Gait of, mà Gait sprekt net biejtieds de spreuk uut. Ôôld Mieneke gif nog neet op. “Zôônder goold kriej’ Golida nôôit. Verget ’t mà, allèène met goold köj’ eur vaa tevrèène stell’n en zien schôônzönne word’n. Met het goold köj net zô völle làànd kôôp’n àj’ wilt. Zeg mà hoevölle ôj’ hemm’n wilt en ik pluk ’t ieder’n männ’n biej het opkômm’n van de zunne. Ik begrèèf het in mien hol. Gen mèinse hooft te wèèt’n daj’ het van miej hebt e had. Männ’nvrog stapel ik oe zô völle op de rugge, as dàj’ drèèg’n könt. Golida zien vaa zal tevrèine weer en ie kriegt eur as vrouwe.” Ôôld Mieneke kump wier op Gait an. “Nôôit” en vuur de dèirde kèèr raffelt Gait de toverspreuk of. Dan is de hekse in één kèèr vôt, mà vuur hoe lange? De tied vergeet. Gait dech nog alle daag’n an Golida, mà hef eur neet meer e zeene. Hoe langer hoe vaake däch e der an um noar Ôôld Mieneke te goan. Hij wèèt het, zôônder goold wördt Golida nôôit ziene vrouwe. Zien vaa hef ‘m altied wal e waarschouwd um zich neet in te loat’n met die hekse, mà vaake binj’ te bange, mèint Gait. Het goold is ter en woerumme zôl hij der neet wat van nemm’n um ziene môôie plann’n warkelijkhèid te loat’n word’n. Het mèuiste mèike van Splôô te trouw’n lik ’m ne goeie zaak. Duur het begeerlijke verlang’n däch e näns ààns meer an. Det Golida hèèmoa neet zôl will’n, det hij eur koch met goold, kump neet meer biej ‘m op. Hij schakelt zien verstàànd en gewèèt’n uut. Hij däch ter neet oaver noa det die valse hekse netuurlijk eur eeg’n plan hef. Woerumme zôl zie het goold weg gèèm’n an disse eerlijke jonge. Heks’n gèèft niks mà zô, zie hebt allèène ma slechtighèid in de zin. Zie begint met leeve lokkertjes, mà hebt ze oen één kèèr in de mach, dan köj’ neet meer trugge. Zôônder dat Gait er arg in hef, verblindt duur verlang’n, geet e zien ôôndergàànk tegemood. Ôôld Mieneke hef ‘m zô veer det Gait vriejwillig noar de heks’nkoele löp. Ziene tèuverspreuk kan ‘m neet meer redd’n umdet e vriejwillig geet. Hij wèèt det neet, mar die valse hekse wà. Geveuirlijk loert Ôôld Mieneke oaver de ràànd van de koele. Gait schrikt zich een ongeluk, te laate. (wordt vervolgd)
