Geradbraakt

Zô veul ik miej. Det hef alles te maak’n met de achtbaane woe we àmoa met mekaar in hebt e zett’n. Vuur sommigen van ôôns is die rit wà hèèl zwoar e wörd’n. Zie zölt disse daag’n vuur altied in eur gehèug’n metnemm’n. Het enige warre wiej könt is metlèèm’n, mà wiej möt onverbiddelijk vedan. De tied tikt duur, vandaage vèèr januari. Doar is ne hôôp passeert de leste twei wekke. Ie kiekt er tèèg’n an en vuur daj’ der arg in hebt is ’t wier, vuur een joar, vuurbiej. Zelf môg ik biej Erve Zorgvlied de midwinterhoorn loat’n heur’n. Later op ’n oamd heiw we genött’n van het karsverhaal en de onmeunige lekkere hapjes. De sfeer van ôôle verhaal’n in duustere tied’n, bint de meuite meer dan weert. Natuurlijk bin ‘k op Karsoamd èèm’n op ’n Barg e wes. Het is ne joarlijkse bedevaart, die ‘k geerne maake. Al die jonge mèèns’n, diet doar röst vuur ôônze vriejhèid. Die vriejhèid is neet zô vanzelfsprekkend. De midwinterheurns en de doedelzäkke gèèft ôôns de bosschôp met. Ie zeukt rap de kökk’n wier op, op noar de pannekooke met worst. Netuurlijk köj’ wal wat ààns ett’n, mà het is juust good um de ôôle traditie vaste te hôôld’n. Het is nog neet zô hèèl gewoon, det de wereld zich de boek vol kan ett’n met pannekooke. Op Karsoamd heij’ alles glad um ’t huus, want Derk met de Beer waart nog altied rôônd in het Hoolt’nse en nèimp met wat rôôndslingert. Wiej hebt de Hoolter der oaver e heurt in het tillevisieprogramma, Winterwende. Drei Karsdaag’n, vuur daj’ der arg in hebt bint ze vuurbiej. Wiej hebt ze of meug’n sluut’n in de Kandelaar met ne Top tweiduuzend dienst. Een kleine duuzend mèèns’n kwam der lustern noar Hoolter Korhaan’n en Deerns. Dôômie van der Spek vertell’n in vief minuut’n, woet e ààns een half uur oaver dut, toch was e ’n hèèl’n oamd zowat an het woord. De lèu vund’n het machtig môôi. Wie meugt doarbiej de inbreng van de jonge lèu, Ruben, Ilse en Arjan neet vergett’n. Dit joar mà wier doon, wie wèèt wà twei oamde? Noa de karsdaag’n èèm’n uutboek’n en dan op Ôôlejoarsdag, èèm’n preum’n van het carbidscheet’n. Lekker biejproat’n met ôôle bekèènd’n ôônder de toon’n van de midwinterheurns diet, met het onmeunige geknap van de melkbuss’n, de schimmige geest’n verjaagt en vroagt um het nieje lech. De temperatuur’n doot vuurjoarsachtig an, toch loaw we ôôns de glühwein lekker smaak’n. Zô lekker daj noar het ett’n biej Herman Finkers weg zakt in vergettelheid. Gelukkig Niejjoar, wiej bint de bôch wier duur. De neuiste buur’n heiw we Niejjoar of e wunn’n. Hèinig an komme wiej wier biej de positiev’n, uut de achbaane, woer we in hebt e zett’n. Wie möt vedan met ôôns geluk, ôôns verdreet, ôôns wark, een ieder met het ziene. Het is neet ààns. Woet het ôk e wes is of mag weer, al biej’ geradbraakt, maakt er een gelukkig Niejjoar van.
De Vèèrkàànte Viefkop