Opa, mien vrindinnetje hef meikevers, mag ik kômm’n en wil ie der miej dan ôk tweie vang’n? Mien harte sleug ne slag oaver. Meikèèvers, det is toch neet meer van disse tied. Netuurlijk moch ze kômm’n en met mekaa zoche wiej twei jampötjes, vuur het geval det er edeelt môs word’n. Met hamer en spieker, èèm’n gèètjes in het deksel houw’n, ààns stikt die beesjes en det is neet de bedoeling. Oppass’n, dàj’ oe neet schnied an det scharpe blik. Netuurlijk oaverkump oe det zelf en binn’n de kortste kèèrn steet de kleine dèèrne biej oe met ne plèister. Zie kon hoaste neet wacht’n. Eindelijk kon het vang’n beginn’n. Noh det was neet zo moeilijk, ie konn’n der zô tiene, twintig van de bèume haal’n. Het barst dit joar van de meikèèvers. Eigenlijk hè’k ter nog nôôit eerder zô völle ezeene. Binnen de kortste kèèr’n was het één en al gekrioel ôônder in de pötjes. Opa had minstens net zô völle schik as de klèine dèèrne. Ie wordt er opniejs wier jôônk biej. Was zie vuur een joar trugge nog bange vuur die beesjes, noe leut ze ze gewoon oaver de arm hen kroep’n. Oaver de beene, det kriebeln toch wal een betje te hard. In één kèèr, ne schreeuw, het kèèvertje was evleuig’n en zie blèèf achter, met de poepe op de hàànd. Niks te betèèk’n, èèm’n de wasseldook der biej en schôône was ze wier. Noadet wiej de kèvers ne fôss’n eek’nblaa hadd’n egèèm’n, wörd’n het röstiger in het pötje. Lange duurd’n het neet, toen môs ter à wier eene lös word’n eloat’n. Met mekaa zatte wiej te kiek’n hoe det meikèèvertje begun of t tell’n vuurdet e kôn beginn’n an de vlôch noar de vriejheid. Grôôte schik met mekaa. Det lösloat’n is noe neet zô arg. Het is à juni en dan bint ze vuur de handel gen foete meer weerd. Ja wiej hààndeln der in op het schoolplein. De mèister wol det neet hemm’n, mà stillekes wörd’n ze vuur knèupe verkoch. Ie hadd’n ze biej oe in een lucifersdèuske en zô of en touw kwam der wal is eene lös in de klasse. Met tien kèèvers in ieder pötje gung ze op huus an. In plaatse van twei kèèvers wadd’n het twei pötjes. In oaverleg met mooders vleuig’n ze ’n ààndern dag àmoa de vriejheid tegemood. Och, at ze toch gen foete meer weerd bint, is det neet zô arg.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
