In gedacht’n lôôp ik oaver de hèugte biej de Plaggenweg. Dikk’n jas an, de pette op en de heur’n an de schoolder. Nee, ik bin nog neet an de buurte. In één kèèr klinkt miej det bekèènde geluud in de oor’n. Det kan der mar eene weer. Hij blös neet, mà spölt met zien’n midwinterhoorn. Helder en zuuver klinkt het oaver ’n Barg en de echo kump ter drek achteran. Wôônderlijk môôi. Van lèège noar hôôge vervleegt de veer drèègende toon’n. Net àj’ dèènkt det de hèugst’n bint ewes, kump ter een nog hèugere serie klàànk’n achternoa. Betèuverend, hoe dut e det? Neet te lange oaver noadèènk’n, èèm’n later kump het antwoord van de ààndere kàànte. Ie lustert in volle bewôôndering. Dan loaj’ heur’n wat vun riedeltje ôj’ zelf könt breng’n. Ie bint bliej àj’ het half zo good doot as die grootmèisters. Het was een genot um less’n te krieg’n doar op het Vletgoar. “Nee gen Sallandlied, zet èèrs oen’n heur’n mar is good an de môônd”. Al die less’n en wat wàj’ bliej, daj’oen èèrste zesje krèèg’n van de grôôte mèister. Tien joar làank mogge wiej met mekaa bloaz’n. Nog völle langer heurd’n ie ‘m oaverà in darp en op Karsoamd biej het keerskes bràànd’n vuur ôônze Canadeez’n. Hoe môôi was het dat ôk hij, as hoornbloazer, met dèu in de film “Mirrewinter op het plattelàànd”. Toen wadd’n der al de èèrste tèèk’ns van van die akelige rotzeekte. In één kèèr gung der biej die hèèle hôôge toon’n, of en touw ne siddering oaver ’n Barg. Het lukk’n neet altied meer. Hij was ter verdreetig ôônder, mà gaf neet op. Um mà te könn’n oefen’n, nam e les in het alpenhoornbloaz’n. Zô kôj ‘m ofgelôôp’n zommer nog op det instrumèènt bewôôndern op de hèugte woet e zô geerne zien rondje maak’n. Het zôl de leste kèèr weer. Oaver ne moand, as de midwinterheurns wier klinkt oaver de Hoolterbarg, oaver het Vletgoar en biej het keerskes bràànd’n, zal het geluud ààns weer. Den heurn, den hij zien wark leut doon, zô zuuver en hôôge, zöw we mönn’n miss’n. Vuurige wekke vriejdag sprök ik ‘m nog èèm’n. Hij veul’n zich neet lekker, was moeilijk verstoanbaar en gung gebukt ôônder de medicien’n. Dan zô, in één kèèr, heurj’ det e uut de tied is. Ie schrikt en beseft hoe betrekkelijk of het lèèm’n is. Disse wekke nemme wiej ofscheid van den bezunderen keerl. Gerard Efftink, zô lange aw we nog bloast, dèènke wiej an oe. Hoppelijk haale wiej ôôit die hèèle hôôge toon’n, al is het dan mar een zesje.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
