Een niej begin

De vakàànties bint zô good as vuurbiej. De mèèst’n nemt ‘n daagelijksen droad van het lèèm’n wier op. Toch is det neet vuur iedereene weg e leg. Ie zeet kleine wichter met de oolders vuur de èèrste noar schoole goan. Van die hummeltjes, vèèr joar bint ze nog mà. Het lik wal of ze ieder joar kleiner wordt. Ie zeet opschötteling’n op de fietse diet, vuur de èèrste keer, met ne hôôp lawaai, noar de middelbare schoole fietst. Vertrouwde gezicht’n, diet joar’nlàànk vuurbiej kwamm’n, zeukt in één kèèr eur’n weg noar hèugere studies of goat beginn’n an eur èèrste baantje, àmoa hoppend op ne zunnige toekomst. Det zunnige zal vuur disse wekke wà lukk’n, mà doar zölt daag’n weer det ze der duur möt biej rèèg’n en wind, hagel en schnèè. Gelukkig bint er in disse tied völle oolders en grotoolders diet het kleine spul alle daag’n ophaalt van de schoole. Det is hard nèurig met al det drôkke verkèèr. Loat detzelfde verkèèr extra good oppass’n, want met al die niejkommers op de weg gebuurt er meer ongelukk’n. Biej de visboer op ’n Beelt nèimp het lèèm’n ôk zien’n gewoon’n gàànk. De ôôle keerls stoat er wier en de vrèimd’n bint op huus an. Ééne mist er, Tinus van de Visker. Alle wekk’n lustern wiej noar ziene belèèving’n en noe, zô in één kèèr is ‘t vuurbiej. Het gif mar an hoe betrekkelijk of alles is. Zô hef iedereene noa de vakààntie zien eeg’n verhaal. Bepaalde gebuurteniss’n blieft oe altied biej. Zô wèè ‘k nog tut op ’n dag van vandaage det mien moo miej, noa de vakààntie, noar de grôôte schoole brach. Die ôôle schoole doar ôônder de bèume an de darpstroate. Zie brach miej ‘n gàànk duur langs die lôch, die ‘k toen nog neet kenn’n. Diezelfde lôch die ‘k noe wier roeke, umdà ‘k ter an dèènke. Ik zee eur nog zwaai’n duur de roete hen, op het schoolplein. Het huul’n stun miej neuider as het lach’n. Ik veul’n miej klein en verloat’n met miej linkse peutje. Noa drei daage môs ik al in schoole bliem’n. Ik tèèk’n de drei’n gespeegeld. Het was brull’n e bloaz’n. Wiej verhuusd’n noar de Boschkààmp, mar een joar of wat later kwam ik, noa de vakààntie, in diezelfde ôôle schoole, op het middelbare onderwies. Wier veul’n ik miej klein in die hôôge lange gänge. Wier rök ik die scharpe lôch van die ôôle weecees. Ie hadd’n die lôch, biej wieze van sprekk’n, nog in de kleere zitt’n, àj’ biej huus kwamm’n. De verhuuzing noar de nieje schoole in de Geurd’n was ne verademing. Het was neet langer as een half joar. Ie hoom’n noar de vakààntie neet meer noar schoole. Het warkzame lèèm’n begun. Alle daag’n met ’n trein op Dèimter an. De schooltied zat er op, jammer, gen lange vakàànties meer, mà met de euldern met doon met het lèèm’n van alle dag. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.