Een gèètje

Het was zô veer. Biej de halfjoarlijkse controle blek dà’k nen uutgezakten tàànd harre en nog arger, doar zat een gat in en det tast’n de buurman an. Nen extra ofspraak um die narighèid te verhelp’n. Gelukkig, het hoom’n pas noar de vakààntie te gebuur’n. Mà ja, de tied vlug en zô was het uur “U” eerder doar as dà’k arg in harre. Ik zagge der as ne barg tèèng’nop. Heuröt, het môs mà gebuur’n en det hè ‘k den tàànnedokter ôk mar eerlijke ezeg. Het was mà good dà’k nog neet half wusse,wat er stun te gebuur’n. Het blàànke zwèèt ha ’k biej vuurbaat al op de rugge stoan. Hij stell’n miej gerust met, ik zal oe èèm’n verdôôm’n. Ik krumpe in mekaa. Det völ met, genne grôôte noale, mà zô, zôônder arg was het gebuurt. Noa twei minuut’n veul’n ik niks meer en toen begun het brekkewark. De boore vleuig as ne hôôg fluitenden trein achter biej miej duur de môônd. De stukk’n vleuig’n der of. De assistente, zèug van achter eur môôndkäpke het lösgeboorde puun vöt, vuurdà ‘k het uut armood zelf weg kon sloek’n. Eindelijk wörd’n het een betje röstig. Ik vreuge of ze noe an het vull’n wadd’n. “Nee, wiej bint de bekisting an het legg’n, zôdet oe de vulling neet achter in hals löp of ôônder het tààndvlèis”. Onverstoorbaar wark’n ze vedan. Eindelijk gung de vulling der met kleine betjes teglieke in. Ik krèège ne smaak in de môônd, det miej dèu dèènk’n an zilverpepier. Noadet de goeie man mien bienoa de tàànne duur het gehemelte had e drukt, môch de bekisting der of. De grovve stukk’n wörd’n weg e haalt en ik môche èèm’n biekomm’n um met de tonge te veul’n, of ter nog scharpe stukk’n wadd’n bliem’n zitt’n. Noadet ôk die in de zoegslange wadd’n belàànd, wörd’n het gehèèl netjes glad emaakt en op epoetst. Drei kwattèèr, het zat er op. “Pas op, dàj oe neet in de wange biet en nemt gen heete koffie, want dan köj’oe de môônd lilluk zeer doon”. Met die bosschôp gung ik bliej en een betje duuzelig, van al det gerob in het môôndwark, op huus an. Noa twei uur was de verdôôving uut ewarkt en wörd’n de piene als mà arger. Noa een telefoontje stell’n ze miej gerust. De tandarts was behoorlijk te kèèr egoane, de piene kon nog wal èèm’n bliem’n, mà met een asperientje môs het ’n ààndern männ’n oaver weer, ààns môs ik wier komm’n. Àllèène de gedachte à! Gelukkig is de piene weg etrökk’n en vanof vriejdagmiddag kôn ‘k miej ôônderdôômpeln in de roes van de Kèunefeest’n. Moandagmänn’n wier een gèètje, mà noe in de knippe.