Een paar daage met de neuiste femilie. Ik kan ’t iedereene anroa. Neet veer en neet duur. Zô zeej’ mekaar nog is wier an de de ontbijttoafel en verget de krisus. Wiej raak’n verzeild in Diever, argens in het hartje van Drèènte. Het èèrste wat miej opvöl was det ze de ôôlde gebouw’n in det plèitske zô môôi hadd’n bewaard. Netuurlijk doar hadd’n ze ôk wal nen es op e offert an de nieuwbouw, mar het centrum zelf, adem’n de röste uut van de joar’n vieftig. Met wèèmood dach ik trugge an woet Hoolt’n der toen uut zag. Ne dag later stun ik ôôge in ôôge met Giethoorn. Vieftig joar gelèène wà ‘k ter twei kèèr met schoolreisje wes en woer sleupe wiej? Juust in het café Fanfare. Het was toen nog in de ôôlde stoat. Een joar of vieve eerder was de film, fanfare, van Haanstra doar op e nömm’n. Het cafë was neet meer dan ne boer’n harbarg met een biljart er in en ne flipperkaste an de ààndere kàànte. An ’n tap kôj prikkellimonade bestell’n biej de waardin. De jongs sleup’n in het achterhuus, det gebruukt wörd’n as repetitieruumte en de dèèrns leer’n in de hiele. Achter ’t huus was ter veerder niks as weid’ns, zô veer aj kiek’n konn’n. De bruggetjes wadd’n nog ôôlderwets gammel en smal. Het enige wat an de film fanfare herinnern, wadd’n een paar bàànk’n, met de naam’n van Rudolf Meyer en Hans Kaart. De ôôlderwetse punters lèèr’n nog in hetzelfde slèutje as vuur vieftig joar trugge. Het darp op zich is netuurlijk neet zô gek völle ààns e wörd’n. De rondvaartboot’n bint völle luxer. Gen lawaai van motoor’n, mà flusterboot’n. Het puntern is wà zô good as gebuurt. De bàànk’n hè ‘k nog wal e zeene, mà de naam’n kon ‘k neet wier vind’n. Een paar ààndern wörd’n der nog wal herdach. Bert Haanstra zelf en ôônze grôôte kammeroad Albert Mol. Netuurlijk heiw we det rondje lang Smits paviljoen oaver het Wiede wier e maakt. De ôôlde gebouw’n van Samen één en het Kraggehuus wadd’n à lange op niejs op e trökk’n. Môôie herinnering’n an de schooltied met de mèisters Pessink en Hiddink. De èind’n vleegt er nog net zô op as in die tied, mà veerder is ter völle verààndert. De wèid’ns bint grôôte perkèèrplaats’n e wörd’n. De vrèimd’n hebt de boer’n verdrèèm’n. Ôk fanfare zelf is ééne grôôte etruumte wörd’n. Het achterhuus ken ie neet wier. Het ôôlde biljart is vervang’n duur een luxe uutvoering. De zeemeermin, diet altied achter ’n tap höng, was vôt en de waardin met het gebloomde schort vuur, hè ‘k ôk neet meer e zeene. Toch deur het good um der wier te weer. Èèm’n wier trugge dèènk’n an det gedonder in de gracht’n, net zô lange tut er ééne làànkuut in ’t water lag. De tied vleuig vuurbiej en ne dag later, noa een bezeuk an de hunebeddd’n môs e wiej à wier op huus an. Drèènte, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
