Doar ontbrek het vaake an. Àj’ zô rôônd goat oaver de digitale snelweg, kôm ie van alle ellende tèèg’n. Vaake lèès ie mèining’n, dàj biej oe zelf dèènkt, nou nou. Het lik ter op dàj’ alles vriejblievend könt zegg’n. Gelukkig köj’ in dit làànd hèèl völle an het pepier touw vertrouw’n, zôônder dàj’ las kriegt. Det is in een grôôt gedeelte van de weereld wal ààns. Doar könt oe bepaalde uutspraak’n lillijk op ’n emmer vreez’n. Ne hôôp lèu dèènkt det ze alles in de anonimiteit könt doon. Vuur de gewone man is doar ôk moeilijk achter te kômm’n, mà de lèu diet er vuur duur hebt e leert, achterhaalt al det platvloerse gelul in ne poep en ne scheet. Ie magt in dit làànd nen hôôp zegg’n, mà det betèèkent neet, daj’ det ôk altied möt doon. Het ôôle sprekwoord is neet vuur niks, sprekk’n is zilver en zwieg’n is goold. Doarumme hè ‘k miejzelf vuur e nömm’n um good noa te dèènk’n vuurdaj’ argens op reagèèrt. In nèèng van de tien gevall’n köj’ het better langs oen of loat’n glie. Zô of en touw zeej’ dan iets daj’ zegt, ja, de lèu hebt èigelijk geliek. Bievuurbeeld, het parkèèrbeleid van ôônze gemeente. Verschèid’n kèèr’n bint er lèu e wes diet terechte ne beste boote hebt e had, umdat ze de perkèèrkaarte neet achter de roete hadd’n e leg en ze zôônder, of met arg in de blauwe zone stunn’n. Het lug ter neet umme àj’ net vuur honderd euro hebt in e koch en ne prèènte achter de roet’n hebt zitt’n, diet de bosschôpp’n eens zô duur maakt. Köj’ oe vuurstell’n daj’ dan hèèmoa moedwillig wordt, àj zeet det de lèu op ’n Smidsbeelt parkèèrt, op plaats’n woej’ hèèmoa neet meugt stoan. Doar wördt hèèmoa niks of völs te wèinig an e doane. Loat het duudelijk weer, of ie loat de lèu àmoa parkèèr’n zôônder tiedklokke, zôônder blauwe zone, in en buut’n de vakk’n en loat het veerder op zien belôôp of ie hàndhaaft wat er àmoal is of e sprökk’n. Zô völle mèining’n, zôvölle zinn’n en zô völle wörste zö völle pinn’n. Zelf zee ‘k leever ne Smidsbeelt met grôôte terrass’n, zôônder auto’s. Lekker gezellig en gen benzinedààmp’n. Het möt toch mèugelijk weer det de lèu wel honderd meter könt lôôp’n noar de winkels. Vuur die mèèns’n diet hèèmoa slech ter been bint, köw we ruumte inricht’n zô kort mèugelijk bie ’n Beelt. Die ruumtes bint trouwens noe ôk à. Hèèmoal eens met mekaar, zöw w’t neet word’n. Wat er ôk gebuurt, het geet er umme dat er liek en rech wördt op e treed’n en neet leu in de blauwe zone bekuur’n en op plaats’n, zoas op ’n Beelt wegkiek’n. Dan köj’ der van op an dàj scheeve gezicht’n kriegt en doar zit gen mèènse op te wacht’n. Duudelijkhèid, det is woet umme geet, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
