Oosterkààmp heuik’n der drek op in. “Ja Jan, doarumme bel ik. Ik möt die kipp’n wier hemm’n. Zie legt nog good, doar hè ’k nog joar’n goeie kipp’n an”. Menums Jan was één en al oor, “Aw we det good met mekaar oaverlegt, komt die kipp’n wà wier vuur ’n droad”. En zô gebuur’n ‘t. Derk was ’n hèèl’n oamd op pad en had tèèg’n ‘n uur of half elme ’n zak vol. Hij mös van armood op huus an um de kipp’n in ‘t hok te doon. Èèm’n later was e à wier ôônderweg noar Splôô. Menums Jan en Oosterkamp lagg’n toen à kloar um de kipp’n biej Derk vôt te haal’n. Zie môss’n hèèl vuurzichtig weer, want Derk had ne knech, den altied op ‘t huus pass’n. Stillekes wadd’n ze noar ’t hok e slöpp’n en zie heur’n, toak, toak taok. Zie wadd’n benäuwd det de knech wakker zôl word’n, mà Menums Jan wus de weg. Hij kröp um ’t huuske hen en zag det de knech op de delle lèè te snörk’n. “Wiej goat vuurumme, dan heurt e ôôns neet”. Zô kwamm’n ze biej ‘t kipp’nhok. Hoe krèèg’n ze die kipp’n met, zôônder det den knech wakker zôl word’n. Menums Jan wis road. Hij had ne flesse genèèver biej zich. Hij wus det die kipp’n det geerne lust’n. Het wadd’n nog ôôlderwetse genèèverkipp’n. Menums Jan göt de genèèver in ’n vôôrbak. Die kipp’n vund’n ’t hatstekke lekker. Zie wörd’n der stille van en doar gung ’t umme. Zie grepp’n de drei kipp’n en doar vlèug’n ze der met van ’n Zoerbarg of. In alle hoast struukeln Ôosterkamp oaver ne dôôi’n tak. Helderop heur’n ie, krak. “Auw, duurlôôp’n”, mà de knech had ’t al e heurt. Hij was drek kloar wakker en reup, “Wie is doar?” Menums Jan schreeuw’n. “Ikke”. Doar kwam de knech an, “à ‘k oele te pakke’n kriege”. “Lôôp’n, lôôp’n”, schreeuw’n Ôôsterkààmp, “al waj’ haal’n könt”.Zie hadd’n de meters der in en vleug’n ’n Zoerbarg of met de knech achter eur an. Den was völle rapper en Oosterkamp schreeuw’n, “Jan duukt oe, ààns grip e ôôns”. Zie dökk’n weg achter de hèuimiet’n en gelukkig, de knech vleuig vedan in de richting van Splôô. Zô krèèg Oosterkàmp ziene kipp’n wier en det gebuurt hoaste nôôit. At Derk één kèèr iets te pakk’n hef, zeej’ het nôôit wier. Het mèuiste van ’t verhaal is det, toen Oosterkamp à wier hôôge en brèèd op de kökk’n zat, Derk met ’n Beer wier kwam uut Splôô. Hij had onmeunig völle zin an kipp’nsoep en wol één van de kipp’n niejoar of winn’n. Det völ tèèg’n, het hok was leuig. Met nen helgen kop kwam e in huus en schreeuw’n tèèg’n de knech, “Woer bint de kipp’n?” De knech zag de bujje hang’n, “Ik wèèt ’t neet. Ik wèèt ’t neet, het eenigste wà ’k ter van zegg’n kanne, Menums Jan was ter biej, mà de kipp’n bint vôt”.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
