De witte wieve van Splôô. (6)

Wat zut det mèinse der uut. Eur stemme klinkt rauw en gemeen, “Vanoamd bin ie vuur miej. Ik zal oe biej de kladd’n griep’n en tèèk’n vuur ’t leem’n. Ie hadd’n e dach daj’ det goold zô mà krèèg’n? Stommeling dàj’ der bint, ie bint vuur eeuwig verkoch en vuur altied verleuirne. À’k oe det van te vuurt’n had e zeg, wàj’ nôôit e kömm’n. Vanoamd maak ik jach op oe. Ééne kààns kriej’ nog. Àj’ doar in de veert’n vôt könt komm’n noar het làànd van de Wilgenman, dan binj’ vriej, mar ik zeg oe, nog nôôit hè ‘k verleuirne. Gait heurt het vertwiefeld an. Hij is dôôd ongelukkig en krig zô gangswieze in de gaat’n, hoe stom of is e wes. In ne waas heurt e Ôôld Mieneke zegg’n, “Zeet mà dàj’ weg komt. Ik zôl oe dit vaste neet vertell’n à’k neet wusse dà ‘k oe veer vuur de grèènze te pakk’n kriege. Veer vuur de grèènze, want à ‘k ter oaver hen goa grip Wilgenman miej en verzup e miej in de Iessel. Maak dàj’ weg kômt Gait, doot miej det plezèèr.” Gait veult zich belazerd en met ne grôôt’n sprôônk schupt e Ôôld Mieneke ne fôss’n zàànd in de ôôg’n. Èèm’n zut Ôôld Mieneke niks meer. Gait schupt de klôômp’n uut en zet de meters der in. Ôôld Mieneke is èèm’n van de kok. De wedstried noar het Wilgenlàànd is begunn’n. In dôôdsnôôd roast Gait oaver de vlaktes. Zôl e dan toch nog könn’n winn’n? Gait wördt neet mèu en lig nog altied veer vuur… De valse hekse gilt “Stommeling àj’ weg lôôpt kriej’ netuurlijk gen goold van miej. Gait is oaverà blind vuur. In plaats van det e noar zien ooldershuus vlug, löp e vedan. Juust doar was e veilig e wes duur de tèuvercirkels diet um ieder huus hen ligt tèèg’n de mach van de witte wieve. In dôôdsangst draaft e duur noar het veilige làànd van den Iesselreus. Ôôld Mieneke haalt in. “Ik krieg oe Gait, nog èèm’n in ik druk oe miene naegels deepe in de hoed. De mèuiste trofee die ‘k ôôit heb e vöng’n en   ie kriegt het goold Gait. Één kèèr in de wekke möj’ trugge kômm’n, det is het enige. Männ’nvrog à, köj’ het goold metnemm’n.” Gait is zwat op de grèènze. Doar ginds biej den grôôt’n ôôldn’n beuk’n. Hij is ter bienoa en dan völt e. Gait krig gen lôch meer. Hij veult de scharpe klauw’n van Ôôld Mieneke en dan wördt e op enömm’n duur de machtige vlèugels van de valse hekse. Gait is verleuirne. Nen akeligen schreeuw van Ôôld mieneke klinkt veer oaver ’n Hoolterbarg. Een paar Splôôse boer’n zeet den ongelukkigen Gait slap hang’n in de klauw’n van de hekse. Zie waarschouwt de wichter nog mar is wier en oefent op de reddende spreuk. Ôôndertuss’n is de hekse biej eur zààndkoele an e kömm’n. Zie gôôit Gait in ne hook, woet e blauwend blif ligg’n. (wordt vervolgd)