Een verhaal van J. Cohen in het weekblad “Buiten” uut 1913. (Vriej noa verteld.)
‘n Hoolterbarg was woest, verloat’n en geveuirlijk. Àj’der neet hoom’n te weer, blèèj’ der weg. De lèu bang’n der zich, want in het tweiduuster dan kwamm’n ze, “De witte wieve van Splôô” Het zal rôônd 1400 weer’n e wes det de hekse, “Ôôld Mieneke” eur schuulplaatse had in ne deepe zààndkoele in ’n Hoolterbarg. Zie was de machtigste, van alle witte wieve en gruuwelijk lillijk van anzeen. Net as alle ààndere wieve kon ze heks’n en iedereene was dan ôk bange vuur eur. Het was Ôôld Mieneke vuural te doon um boer’njongs te pakk’n te nemm’n en met te slepp’n noar eur ôôndergrôôndse hol. As det lukk’n, dan krèèg’n die jongs zô völle goold met noar huus as det ze mà konn’n drèèg’n. Mar àj’ duur Ôôld Mieneke met wadd’n e nömm’n, wàj’ wà vuur eeuwig verleuirne. Ôôld Mieneke grep oe met eur scharpe heks’nnaegels in ’t nekvel en vleuig met oe oaver de Hoolterbarg noar de zààndkoele. Zô had ze à hèèl wat boer’njongs rieke maakt. Volgens de kloosterling’n op ter Hunnepe wörd’n ie juust doarduur stroatarm. Ie hadd’n oe ziel en zalighèid verkoch vuur goold. Ie konn’n neet meer normaal lach’n, mar àllèène nog vals en hard. Oene leefde was vuurgood vôt en wat er oaver blèèf waseen miezerig, strabàànt mèènse……
Gait wonn’n met zien oolders in een klein boerderiejke, achter in ’n Vlishook, neet veer van de hekse’nkoele. Vaa had Gait altied al ewaarschouwt, zich neet te loat’n paai’n duur Ôôld Mieneke. Leever drèug brôôd ett’n en een zuuver gewèèt’n, dan oen ziel en zalighèid verkôôp’n an die duuvelse hekse, wadd’n ziene wieze weure. Ôôld Mieneke had gelukkig nog nôôit prebèèrt um Gait in verlèèg’nheid te breng’n. Gait had trouwens ne troefkaarte achter de hàànd. Hij kend’n de spreuk diet Ôôld Mieneke op ofstàànd môs hôôld’n Het gung as volgt;
Ôôld Mieneke, ôôld Mieneke, Ik goa met oe neet met.
Ik heb mien zinn’n en minn’n op een àànder mèike zet.
Aj’ de spreuk drei kèèr oplèèz’n, kwam ie in ne kringk te stoan woet Ôôld Mieneke neet biej kôn en had ze gen mach meer um oe kwoad te doon. Gait was vaste van plan um dit waap’n te gebruuk’n, môch het ôôit zô veer kômm’n. Hij zôl wà gek weer um zien geluk vuur goold te verkôôp’n. Misschien wus die hekse det wà en leut ze Gait doarumme met röste.
In ’n tweiduuster van de harfs spuur’n Ôôld Mieneke oaver de uutgestrekte vlakte. Ôôit zôl der ne gelèèg’nheid kômm’n um nen anval te doon op Gait, den ziene deepste geveulens nog neet kenn’n… Het volgende vuurjoar löp Gait ôônder langs ’n barg in de richting van Hoolt’n. Hij veult zich vriej en bliej, tuss’n al det bleuiende greun in die frisse natuur. Iedere kèèr blif e èèm’n stoan en snuf het vuurjoar noar binn’n. Doar steet ze in één kèèr. Golida. (wordt vervolgd)