Uutzundering? Nee heur. Vrogger neet en in diss’n tied à hèèmoa neet. Is ter dan hèèmoa niks verààndert in al die joar’n. Ja wisse wà. In de tied vuur ’n oorlog en vlak doarnoa was het zô, det man of vrouwe wier trouw’n umdet, het allèène de wichter groot breng’n, neet zô makkelijk was. Het kwam vaake vuur det, noar starfgevall’n, de achterblievers mekaa opzoch’n en saam’n wier vedan gung’n. Doar môs brôôd op de plàànke kômm’n en geeld vanuut ’n Haag hoom’n ie neet te verwach’n. Die rèègeling’n zô we ze noe kent, wadd’n der domweg neet. Het was armood troef. Ie kônn’n der met oe bèid’n net iets meer van maak’n as alèène. Zô heur’n ie de lèu in die tied proat’n oaver, zèum wichter van eur zelf en twei vuurkinder. Het was gen uutzundering det vroole noar eur vèèrtigste nog kinder krèèg’n. Het eenigste middel um het te vuurkômm’n was, vuur ’t zing’n de karke uut of ne peppermunte tuss’n de kneene. Uut mekaa goan was ter in die tied neet biej. Doar sprökk’n de lèu schàànne van. Het mönn’n trouw’n was van alledag, ôk doar wörd’n oaver e proat. Hokk’n was een woord, det kenn’n ze neet. Èèrs wörd’n der e trouwt.
In diss’n tied is det wal iets ààns. Mönn’n trouw’n is ter neet meer biej. Iedereene hef zien eeg’n inkômm’n of nen uutkèèring. Touw e gèèm’n, ôk noe goat de lèu uut mekaar as ter armood in huus is. Alles is völle vriejer e wörd’n en doar is niks mis met. Ie könt oe ofvroag’n of de jonge lèu wà good noadèènkt, mà was e wiej zelf zô völle ààns? De jong’n trekt völle sneller biej mekaar in, begint an kinder en dan komt ze der achter det het grös an de ààndere kàànte van de wèire völle greuner is of lik. Zie begint bèire an iets niejs en het geluk lacht eur wier touw. Vaake is de nieje vriend of vriendin dezelfde weg e goane. Noa verlôôp van tied hebt ze saam’n wier een gezin en dan hobbelt alles duur mekaar hen. Herman van Elly, Elly van Herman en Herman van Herman en Elly. Doar völt gen töuw meer an vaste te knupp’n. De miene, de oene en de ôônz’n. Opoe Elly en opa Herman wèèt neet wat eur oaverkump. Ho, noe haal ik iets duur mekaa. Vrogger wörd’n het jonge grut vaake verneumd, tèèg’nswoorig is det meer uutzundering as rèègel. Het maakt niks uut. Ie zeet het gebuur’n. Loaw we der vrèè met hemm’n en net zô gek weer met de miene, de oene as de ôônz’n. Dus lèu, àmoa, àj’ op oen’n ôôld’n dag opa of opniejs wier opa of opoe wordt, loat geword’n, wèèst er bliej met. In diss’n tied van geboorterèègeling, maj’ der vanuut goan det disse nieje wereldburgers meer dan gewèènst bint, ôk al bint de ôôlders de vèèrtig vuurbiej. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
