Biej ’n sliepsteen het heukske umme, oaver het klinkerstreuitje, vuur ’t huus langs, kwam ie biej de vuurduure. Àj’ noar binn’n kekk’n kwam oe het lèèm’n uut die tied intèèg’n. De vloere was betèègeld, zwart met witte stippeltjes der op. Völle grötter as vieve biej zesse was de kökk’n neet. Rechduur kôj drek de delle op. Gen behang op de muur’n, nee, de ôônderkàànte was tut ongeveer ne meter hèugte môôi dôônker rôôd e lakt en doar boam’n was de rest wit e kalkt. Twei grôôte kast’n, met kàànferball’n lôch, an beire kàànt’n ééne, woet de zundagse kleere in hung’n. Àj’ de kökk’n opkwamm’n kek ie drek tèèg’n nen hôôg’n schorssteen an, met doarop vèèr bordjes en in int mill’n ne schilderieje, as andèènk’n an de viem’ntwintigjoarige trouwerieje in 1945. Mill’n in stun de toafel rech ôônder de lààmpe, ééne met zu’n krall’ngerdien der umme hen. Doar zat opa in zien’n gemakstool, de pette op, ne griez’n kiel an, het kniepmes in ’n anslag, kloar um te beginn’n an de slachterieje.
Wiej vund’n het spannend. Zatt’n der nog eier in. Mèèstal neet, mà zô of en touw, dan haj’ geluk. Opoe had een ôôld slet van delle haalt. Det wörd’n netjes biej opa ôônder ’n stool e schèum’n. De kippe lèè kloar. De brààndlôch kôj’nog good roek’n. Het èèrste wat op het slet trechte kwam, was ’n kop. Met twei fikse haal’n volgd’n de peute. Het gung snel. Met vaste hàànd snèè re ’n krop, met slokdarm en de lôchpiepe an de vuurkàànte vôt en de rest kwam via de achterkàànte. De ingewàànd’n leer ’n vuur ‘m op de toafel. Èèrs wörd’n de kippe veerder kloar e maakt. Het oftipp’n van de vlèugels en het wegsniè van de vetveere. Met hèinige tikjes met hamer en mes wörd’n de kipp’nbörste lös e haalt. Het uuthaal’n van long’n en nier’n was vuur opa slagwark. Èèm’n ôônder de köppern pôômpe vuur op de delle en kloar was de kippe. Dan môss’n de ingewàànd’n, het geslunste, schôône word’n e maakt. Det was een vak apart. De maage wörd’n hèèl secuur lös e snèène, iets te veer en ie hadd’n het leste ett’n in de hàànne. Het hartje gung het makkelijkste en biej de lèèver môs ie oppass’n daj’ de galle neet raak’n. Àj’ den à raak’n biej het noar buut’n haal’n, wörd’n de kippe der neet lekkerder van. Zô kwam alles an de buurte, de ongelegde eier, mangs zelf nog met ne schaale der umme. Het allerleste wörd’n de darme schôôn e maakt. Niks wörd’n der weg e gôôit. Het vet an de darme, wörd’n der hèèl secuur of e haalt. Ie môch’n het vet vaste hôôld’n, “Dèènkt er umme neet trekk’n” en dan snèè opa hèèl kort langs oene kleine vingertjes. Ie hadd’n der alle vertrouw’n in. Uuteindelijk lèè alles in nen emmer met schôôn water. Het ofval vun zien’n weg in ’n gierkeelder. Zundag wier kippe, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
