Het zal in de zestiger begin zèumtiger joarn weer’n e wes. Vuur mien geveul in de daag’n vuur ôôld en niej. Toen ‘k de gelagkamer binn’n kwamme höng’n ze gebroederlijk neuis mekaar an’ tap, de kelner, de kok en de kippe. Zie wadd’n drôk an ’t klasjenèèr’n. Zô te zeen en te heur’n, hadd’n ze à wà meer op as de pette. “Doot ter nog eene in en dan goa we een huuske veerder.” De kastelein tapp’n twei pilsjes in vuur ôônze bèire keerls en dèu de kippe ne kladd’n genèèver op een schötteltje. Ôônze kammereui proost’n met mekaa op ’t nieje joar, ôôndertuss’n pikk’n de kippe deftig van het schötteltje genèèver. Het eenige wat te nog uut kôn breng’n was, tok. Det wadd’n de gedach’n, die ‘k krèège biej het zeen van een plaatje van mien ôôle stamcafé. De ôôld-Prins’n van de Carnavalsvereniging höng’n achter tèèg’n de muure. De jachttrofeej’n en de foto van de prins op het tuss’nschot en netuurlijk wörd’n der een pötje biljart. Schoolwichter hadd’n een vriej uur en vermaak’n zich met het voetbalspel en de flipperkaste. De gedach’n vlèug’n trugge. De ôôlde moo van de kastelein kwam wier van achtern of lôôp’n met ’n stok. Eff’n later kwam de jonge vrouwe der achter an met de vogelnestjes. Ja, neuist café hadd’n ze ôk een petit retaurant, met op de menuelieste, warm en kôôld buffet, een slaatje met ’n gebakk’n ei. Nassi-speciaal, ne nassibal met ’n gebakk’n ei. Netuurlijk de wors van Piet en de wereldberoemde speklapp’n. De môôie verhaal’n riegt zich aneene. Iedereene wol wal een vogelnöske. “Woj’ der pirri pirri op”, was de steevaste vroage van de kastelein. Noe möj’wèèt’n dette die pirri pirri zelf maak’n en iedere kèèr fabricèèr’n “van Moosdijk”, zô neum’n wiej’m wal is, het wier een betje starker. Iedereene krèèg ter ne fôss’n op, doar kon de kachel wal een half uur van bràànd’n. Ie zagg’n het gebuur’n. De èugjes van de kastelein begunn’n te glemm’n. De fotograaf was het slachtoffer. Hij hef ‘m op e gett’n. Hij vertrök gen spier, allèène de troan’n kwamm’n, as bluswater uut ne slange, ziene ôôg’n uut. Het was doar altied fees in de tèènte. Aj’ gen dörs hadd’n, môs ie der neet hen goan. Vaake wörd’n der e knôbbeld of kasje vèèr’ntwintig e gôôit, met ’n man of tiene. De kastelein dèu der dan alvaste een paar op verdach in. Doar môj’good op verdach weer, ààns haj’ der zô een stuk of vieve, zesse vuur oen’ nèuze staon. Ie wadd’n nen hèèl’n keerl aj’ den achterstàànd wier in leup’n. “Koffie” reup de vrouwe en det brach miej trugge noar ’n dag van vandaage. Ik realisèèr’n miej dat die joar’n vuurbiej bint e vlèug’n. Ie zölt het café neet meer vind’n, doar an de darpstroate. Ie zeet allèène mà appartemèènt’n. Dôôdzunne, mà waj’ neet hebt e kèènt, mis ie neet. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
