Zô of en touw krie j’ wal is een verhaal’n van één of ààndern tipgèèver. Hèèmoa neet arg, alle wekke wiw we geerne wier wat lèèz’n in de taal diet ôôns leef is. Sinds kort zit er ééne op ’n Smidsbeeld en den zut en vertelt oe vanals en dit bezundere verhaal mag dan ôk neet onvermeld bliem’n.
De euldern zölt nog wà wèèt’n det er, drek noar ’n oorlog, völle femilies uut Sallàànd en ‘n Achterhook emigrèèrd’n noar Canada um doar een better bestoan op te bouw’n. Iedereene had doar vuur ziene eeg’n argumèènt’n, zô vlak noar ’n tweed’n wereldoorlog. Het was nog à ne sprôônk, um zô mar in één kèèr al het vertrouwde achter oe te loat’n en hèèmoal opniejs te beginn’n in een veer en vrèimd làànd.
Ôk vanuut Hoolt’n vertrökk’n der femilies met vertrouwde huusnaam’n as Lambooy (Beeldman), Pletje (Nijkààmp), de jongs van Vossebeeld (Stam) en nog völle meer. Één van die families was ôk Veeldhuus. Zie hadd’n ne smèèderieje an de Grintweg, schuuns tèèng’noaver de schouwwinkel, an wat noe de Loarnseweg is.
Netuurlijk kwamm’n der van joar tut joar wal is noakommeling’n noar het veere Hoolt’n, um te kiek’n hoe’t met femilie, kammereui en bekèènd’n gung. Vuur een tiedje trugge stun der ne jong’n keerl op het balkon van ’n Smidsbeelt. Hij heur’n de Hoolter klokk’n luud’n, biej het uutdrèèg’n op ne begrafnisse. Hij bedach zich neet, nam het klokgeluu op en nam het met zich met trugge noar Canada.
Ofgelôôp’n zommer raak’n één van de Veeldhuusdochters, bienoa nèèngtig, uut de tied, doar in Jarvis, vlak biej de grôôte meer’n van Ontario. Op de begrafnisse wadd’n hèèl wat Hoolter noazaat’n van disse lààndverhuuzers, um eur de leste eere te bewiez’n. Met mekaa dreug’n ze het verlees. ‘N dôômie vertell’n in zien leste woord van ofscheid, det ze zôl wörd’n uut edrèèg’n ôônder klàànk’n van den ôôld’n Hoolter toorn in het veere Hollàànd. Mennig treuintje wörd’n der weg epoetst toen de zô vertrouwde klàànk’n duur de karke galmd’n,vuur tante Hanneke Veeldhuus. Zie hadd’n vanalles könn’n bedèènk’n, mà dit was toch wà hèèl bezunder. Thuuskomm’n onder klàànk’n van den vertrouwden Hoolter toor’n. En noe bint die klàànk’n, met de gedacht’n wier in Hoolt’n, woet dit lèèm’n, lange gelèène, begun.
