De groet’n van Hanna

Iedereene hef volgers. Ie hooft mar op oen’n telefooncomputer te kiek’n en ie zeet precies hoe völle. Disse wekke krèè ’k nen ôôlderwets’n brèèf en det is èigelijk duuzend kèèr mèuier. “Ik wil oe bedàànk’n vuur de môôie verhaal’n diej’schrieft in oene beukskes.” Zie, Hanna van Dieksoom, van Snorrewind. is 86 joar, mà herkent de lèu uut de beukskes en ôk de ôôle gewoontes komt eur wier helder vuur de geest. “De stroat’n en de stèèg’n brengt môôie herinnering’n noar boam’n.” Zie hef het leste book “Làànd van mien Oolders” net uut e lèèz’n.Vèèr’ntwintig joar wônn’n ze op de Borkeld en ôk nog an de Markelse kàànte. Op ’n èèrst’n juli van 1952 trouw’n ze met Arie van de Kuule, joa wà heur, nen oom van ôôndermeer, Jehan. Met mekaa trökk’n ze noar Arnhem, woet Arie bienoa vèèrtig joar in het Oop’nluchtmuseum hef e warkt. Toch bint de gedach’n an Hoolt’n altied stark e blèèm’n, te meer umdet eur opoe en opa Jôôst in de Haar wônn’n. “Wat zôll’n ze der van zeg hemm’n, det ze met foto en al in een beukske stoat?” vrög Hanna zich of. Neet zô völle dèènk ik, het wadd’n nuchtere lèu. Blieft mà met de bèire been op de grôônd, was vaake de bosschôp. Det doo we ôk, bèire beene op de grôônd en zô lange as ’t e gèèm’n is, schrieve wiej vedan. Ie möt deepe grèèm’n um de tied trugge te drèèi’n noar det ooldershuus van Hanna. Toch, aj’ mà lange genog dèènkt, kump det boerderiejke vuur op de Borkeld, vlak biej de Poppe, noar boam’n borreln. Hanna greuid’n der op, met nog een paar zusters en Jehan. Zô of en touw kwam e wiej der wal is. Het was ter röstig, doar an den zààndweg, den’t veerder de Borkeld op leup. ‘N èineke veerder wônn’n Bernhard van de Bèè, Polgait en Lammers. Ie wadd’n der veer van de bewonde wereld, want van de A 1 had gen mèènse nog e heurt. Àj’ noe op dezelfde stèè kiekt is het àmoa verààndert. De röste van het boerderiejke is verdrung’n duur ne geweldige grôôte manege, woet de nieje generatie het roer à lange hef oaver e nömm’n. Peerde, doar heul’n ze van, de noazoat’n van ’n ôôld’n Jôôst. Een good peerd brach oe met klèèdwaag’n noar de markt en wierumme. Vuur twintig joar trugge sprök ik een stokôôld mèènse, ôônder Hèèt’n. Zie kôn zich ’n de ôôlde kôôplèu met de klèèdwaag’ns nog herinnern, at ze ôônderweg wadd’n noar Omm’n. Zie maak’n lange daag’n en tied um beukskes te schriem’n hebt ze nôôit e had. Mà schik hadd’n ze wà. Met ne borrel op de voes, kiekt opa Hendrik en ome Jehan miej lachend an. Hanna ie hebt geliek, Teun van Miene van ome Hendrik. Ie hebt miej e vroag’n ô’k de femilie de groet’n wolle doon, mà det bint er zô onmeunig völle en doarumme, àmoal de groet’n van Hanna Aanstoot-Bronsvoord, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.