Vuur sommigen is det natuurlijk à lange elèène, vuur ààndern is ter nog altied verdreet en de jongste generatie hef ’t àmoa nog te gauwe. De gedacht’n vleegt veer trugge. Nee, ’t was neet in het vuurjoar, wiej schrieft november 1962. De winter völ nog nôôit eerder zo vrog in. De mèikes van de huushooldschoole stund’n rèègelmoatig biej de uloschoole op ôôns te wacht’n. Ie leerd’n mekaa kenn’n en zo wörd’n der of esprökk’n um noar de film te goan. Op de zoaterdagoamde drèèid’n der in die tied vaake films in Irene. Det onmeunige grôôte filmapparaat zeej’ nog zo vuur oe. Ie heur’n ‘m duudelijk drèèj’n as den film an oe vuurbiej trök. Noa oflôôp prebèèr’n ie of ie van die môôie deerntjes noar huus môgg’n breng’n. Zô begun ’t en ne wekke later zat ie dan neet meer beneed’n in de zaal, mà zoch ie een pleitske boam’n, het leefste zô veer mèugelijk weg, in een duuster heukske. De vonk’n sleug’n der of en ie wadd’n kàànt van de wieze. Ie zagg’n gen film meer. Het kon neet kapot en iedere wekke fietst’n ie de Bèusebarg in um wier in die hèugere sfeer’n te kômm’n. De winter heul mar an, dikke tien groad’n ôônder nulle, het maak’n oe hèèmoa niks uut. Starvenskôôld stun ie uur’nlàànk te vriej’n in de keulte. ‘N ààndern dag hàj’ pas in de gaat’n det oe de oor’n bevreuir’n wadd’n. De hèèle wekke haj’ der las van. Op de iesbaane leer’n ie mekaa nog better kenn’n. Lekker schaats’n um mà biej mekaa te wèèr. De winter heul mar an, nog arger het begun te schniej’n, het heul mà neet op. Tut oavermaot van rààmp kwam der ôk nog keiharde wind biej. Wiej kônn’n `n ààndern männ’n neet meer van huus of. In plaatse van noar schoole, grèèm’n wiej ôôns ne weg van viefhonderd meter noar de buut’nwereld. Det was het argste neet. De Bèuseberg was kàànt of eslött’n. Tuss’n Eertjes en de Fluiter leer wal ne pak schnèè van drei meter. Doar was gen duurkômm’n an. Die èèrste leefde môs wà bekoel’n. De schnèè blèèf liggen tut half meert. Paping wun de Elfsteed’ntocht in erbarmelijk slech weer. In het vuurjoar, toen de èèrste bleuisels èindelijk an de bèume kwamm’n, kwam der èine an die nog prille verkèèring. Daag’nlàànk leup ie nog rôônd met luttevedut, tutdet er zich ne nieje vlamme andeend’n. Zô vun ie oen weg noar de volwass’nhèid. De zestiger joar’n, gen telefoon, gen internet, nog op de fietse, een trillerig beeld van zwart wit tillevisie en die allerèèrste leefde.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
