Wat is det vun lawaai. Met ne sierlijke boage zeej’ nog net ne môôi’n jong’n bôôm noar beneed’n kômm’n. De buurman is de singel an het uutdunn’n. Och ja, het greuit wà wier an is de gedachte à’k de kràànte ophaale. Onwillekuurig kiek ie het èèrste noar de femiliebericht’n. Het is net of det met het verstriek’n van de joar’n àllèène mà starker wördt. Doar wördt ekapt in de bos. Het is net of ter hoe langer hoe meer goeie bekèènd’n tuss’n zit. Zô nam miej eene advertèèntie met, veer trugge in de tied. Mill’n joar’n zestig, ’s mäns vrog rie ‘k op mien’n rôôi’n Batavus Whippet noar de Meermänne um melkmôônsters te nemm’n. Meermans Mans en Herman, altied onmeunig gezellig, mar ie mônn’n der wal de tied vuur hemm’n, want hoast kenn’n ze neet. Zie melk’n met eur bèid’n, nog met de hàànd, de zestien beesjes. Met geluk en goeie wille wadd’n ze um acht uur kloar en kôj’, àj good rap wadd’n, nog net um half nèènge op schoole wèèr. De tied was krap. As nen Jef Joek stèuf ie op huus an. Wat wàj’ grèuts op oen brommertje en wat hàj’ der lange vuur mönn’n wark’n. Ne zommer en ne winter lààngk, ’s mäns um vief uur, in berre, nog èem’n wat huuswark leer’n en dan de keulte in, met ne kiste vol rammelende môônsterfleskes achterop. Den männ’n in februari zôl miej vuurgood biej bliem’n. Op de leste kruussing in ’n Geurd’n gung het mis. In gedacht’n zat ie al in de schoolbàànke. Doar kwam van rechts, Kees van Bruggen, wiej raak’n mekaa volop. Hij vreug nog netjes woet het met miej gung, mar ik had àllèène mar ôôge vuur mien grôôte trots. Den lèè verwrung’n op ’n hook van de weg. In paniek nam ik de kuierlatt’n noar huus, zô’n viefhonderd meter veerderop. Doar kwam ik pas tut bedaar’n en nog gen vief minuut’n later zat ’n ôôld’n dokter Nagelhout biej miej an toafel. Hij bekek miej nog is good en sprök miej vermanend touw, dà’k neet weg had meug’n lôôp’n. Met een uur vertraging kwam ik biej schoole an. Dit verhaal schöt miej in gedacht’n, toen ‘k zagge det Kees zô mar in één keer uut de tied was. Ie schrikt alle daag’n wier, at der mèèns’n bint, diet uutstapt. Mèèns’n woej’ oen hèèle lèèm’n, meer of minder, met hebt op etrökk’n. De singel is winterkloar, de blaa blieft alle daag’n noar beneed’n dwarreln. Het wördt nôôit wier as gistern
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
