Belèèvingspad

Stjonge, jonge, wat een heisa en een drôkte. Vanals wördt er biej e haalt, tut an het wereldtiedpad touw. Ja, wiej hebt er wier ne poal biej, ne hèèl’n môôi’n. Tenminste àj’ de kenners möt gelèum’n. Een rugzäkske met herinnering’n. Eerlijk ezeg, ik vun ’t môôi,…. môôi kloot’n en det vuur ne pries van een kleine achttienhonderd euro. En noe, een belèèvingspad. Det möt een pad word’n vuur oolders met kleine wichter diet twei kilometer möt wààndeln, boam’n noar ’n barg. Möj’ oe vuurstell’n, hebt die wichter net uutleg e krèèg’n wat den niej’n joarpoal vuurstelt, bint die ôôle lèu het spoor nog neet oaver, lig doar ne dôôi’n kaal’n bôôm. Vaa en moo wilt duur noa de koffie, mà de wichter möt èèrs nog èèm’n ravott’n op den dôôi’n strôônk. Dan pas könt ze vedan um zich duur het Beuk’nlaantje te worsseln, poal noar poal. Doar is à zô völle te belèèm’n, um boam’nan, wier te könn’n geniet’n van ne nieje metershôôge bàànke. Zie könt de koffie wal op ’n boek schriem’n. Um nog èèm’n trugge te kômm’n op den poal. Het is wà kuns heur, want doar wördt oaver e proat. Zet er mar is ne strààmp neuis met ne rugzak ter op en iet zeet het verschil. Det köj’ vuur viem’ntwintig euro an iedereene duudelijk maak’n. Àj’ ’t neet meer môôi vindt, dooj’ ’n strààmp in de kachel en nem ie ‘t rugzäkske met noar schoole. Wat den dôôi’n bôôm angeet, zet doar nen echt’n jong’n beuk’n neer. en vertelt de kinder det ze onmeunig zuunig möt weer op de natuur en det het beuk’nlaantje neet veerder möt word’n verzeekt duur bord’n, peuile en dôôie bèume. At er ne bôôm dôôd geet, möt er ééne vuur in de plaatse komm’n. Boam’n an het Beuk’nlaantje steet à ne bàànke um op uut te röst’n. Nog meer pröttel langs de kàànte dut gen good an den môôi’n pad noar boam’n. Het is neet te bekiek’n woet det geeld àmoa vedan kump, mà het is à rap better te gebruuk’n vuur die lèu diet het ech nèurig hebt. Dèènk mar is an de zörg vuur zeek’n en ôôld’n. Dèènkt noe neet det de gemeente ’n èèrst’n is met zu’n belèèvingspad, det könt ze op ’n boek schriem’n. Doar lig ter al ééne achterop op ’t Hoolterbrook. À joar en dag kuiert doar ne man met ne dààmp’nde sigaare, zien daagelijkse rondje en zien’n buurman dut er nog ne trad biej boam’n op. Umdet het lôôp’n minder wördt en het proat’n meer, krèèg’n ze las van piene in de kneene. Noe hebt ze halverwèège een klein bäänkske neer e zet. Ie zeet het hoaste neet, mar op die bàànke geet ’n hèèl’n Diekerhook en ’t Brook oaver de tonge. De gemeente mèèit netjes het grös um de bàànke. Ie zeet ‘t, het hooft àmoa neet duur te wèè of op te vall’n, mar àj’ rôôk zeet, is ter volk op het belèèvingspad. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.