Zô in één kèèr stun e achter miej. Ne keerl, hèèmoal in t zwart , met ne grôôt’n helm op. Hij verrass’n miej volkômm’n. Op de motor, vanuut Twello en hij kwam neet met leuige hàànne. Femilie van de ààndere kàànte van de Iessel, mà het woerumme van zien bezeuk was verrassend. Hij had een bierglas biej zich met het waap’n van Hoolt’n der op en een book vol met kràànt’nknipsels vanof de joar’n tachtig. Wat blek, hij was mààntelzörger ewes van Johan Zoetbrood, den in mei is estörm’n. Noe zal völle lèèzers det neet zô völle zegg’n, mà de euldere Hoolter wèèt vaste nog wà det Zoetbrood gelieke was an Slaatje, de greuntezaak an de Stationsstoate. Het is ter à lange neet meer. Het völ miej op det de kràànt’nknipsels duudelijk angaff’n det Johan, in al die joar’n, vanuut Twello, het wel en wee in Hoolt’n was bliem’n volg’n. Völle bekèènde Hoolter passèèrt de revue. Slaatje was een begrip in Hoolt’n. Met ne grôôte lèègerwaag’n trökk’n ze langs de duur’n. Van de veert’n heur’n ie ze schreeuw’n, “Slaatje, Slaatje”. Wiej sprung’n vaake op de achterkleppe um ne appel te biets’n. Ôk de winkel an de Stationsstroate wörd’n vaake met een bezeuk vereerd, vuur ne krop sloat of ne kilo spinazie. In ziene kràànt’nknipsels völt op, det e een zwak had vuur het etablissement an de ààndere kàànte. De Biester, met ne foto van Jan, zien moo en de boer’ndàànsers, met ôônder meer harmonicaspöller Kuuperjenske. Netuurlijk ôk ne foto van het interieur van ziene winkel, met de ôôlderwetse wèègschaole boam’n de teunbàànke. Èigelijk te völle um op te neum’n. Het euldste verslag uut de kràànte is van oktober 1983. Mevrouw H.W. Wàànsink-Kok zit, met eur breur Willem, op het terras van “In den Swarten Ruyter”. Zie stopt er met. Zèum’ndartig joar hef ze achter de tap estoane in de gelagkamer, èèrs met Meriens Wàànsink, eur man en de leste 22 joar met Willem, eur breur. Het is nog neet bekèènd wiet het geet kôôp’n, mà wà det het een hotel, café, restaurant blif. Johan Zoetbrood blif de gang van zaak’n volg’n. Het verhaal van twintig joar later, löt ne foto zeen van een vervall’n pàànd, met hekk’n derumme. Edwin Vincent hef het pas ekoch um der ech iets môôis van te maak’n. Nee, hij zal neet zelf in de kökk’n goan stoan. Zô volgt Johan de geschiedenis van dit môôie pand, woer Erik de Mönník in 2013 wördt in ehuldigt as “Meester Kok”. Nog altied wèèt de Hoolter en de vrèimd’n uut het het hèèle làànd, dit môôie pareltje op ’n Hoolterbarg te vind’n. Môôie verhaal’n, an de hàànd van “Slaatje”, den Hoolt’n altied is bliem’n volg’n. Johan bedàànkt, ik heb ter mar eene op edrunk’n, natuurlijk uut oen glas met Hoolt’n der op
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
