Àmoa ’n klôômp zett’n

Sunterkloas en Zwarte Piet bint wier in ’t làànd. Gelukkig geet det in Hoolt’n nog zôônder trammelant en zô heurt het. De grôôte lèu möt zich de ôôg’n uut ’n kop schaam’n, um een kinderfeest te verpest’n. Det het Sunterkloasfeest in al die joar’n verààndert is, is iets wat vaste steet. In de joar’n vieftig van de vuurige eeuw, kwam Sunterkloas neet met ’n trein of in ne koetse, mà zat e op een lèèm’nsgrôôt peerd. Hij kwam ôk neet in november, mà pas in december. De school’n stunn’n de ôôle baas op te wach’n biej de grôôte poorte. Hèèl in de veert’n zag ie ‘m kômm’n vanof Dèimter, ôônder de Amerikaanse eek’n duur. Één èènkel Pietje was ter biej. Met HMV vuurop wörd’n ze Hoolt’n binn’n e bloaz’n en dan op de schoole an. In de èèrste drei klass’n kwam e èèm’n langs en dan gung e gauw veerder noar de ààndere wichter. Ie zatt’n te bibbern in de bàànke at den Piet met de roe duur de klasse hen leup en wadd’n bliej, àj’t er wier vuur een joar good hadd’n of e brach. Netuurlijk, wiej hadd’n ’n klôômp al wal is e zat, mar àj’ det stillekes doot, köj’ der geheid van op an, ’s mäns is ’n klôômp nog net zô vol met hèui, as ’s oamds. Het is gek, mar as opa zèè, daw we ‘n klôômp mônn’n zett’n met extra völle hèui, dan was het mèèstal wà raak. Zwarte Piet kon biej ôôns met gemak duur ’n schorssteen, al vreug ie met de joar’n wal of, woet det àmoal in zien wark gung. De spoar’n van het hèui leup’n rechtstreeks op de delle an. Het maak’n neet uut, wiej hadd’n ôôns taai-taai pupke en ne gevuld’n moes en det was het belangriekste. Zwarte Piet was in die tied ne keerl, woej’ merakels vuur mônn’n oppass’n. Wiej begunn’n in november à met leef weer, want het verhaal van Keesje, dent in ’n zak met was e nömm’n noar Spanje, lek ôôns gruuwelijk. Op vief december zat e wiej netjes e wass’n um de kachel, ôônder ‘n bozem en stuur’n de Sunterkloasversjes ’n schorssteen uut. Hèèl èèm’n noar buut’n, misschien daj’ nog iets kônn’n zeen. Het blèèf biej de volle moane diet duur de kale appelbèume schien’n. Vaa had altied meer geluk, hij had ’m e zeene en mèèstal was ’t dan mar èèm’n of Zwarte Piet höuw op de de roet’n, zô hard, det de vèinsterpinne der uut vleuig. “Zijn hier nog stoute kinderen?”Moo stuur’n ze rap vedan, een gedôônder in ’n gàànk. Vaa kwam met schrik in de bokse van de delle, mà vun àllèène nog mà ne dèuze met kedoos. Ne zuukelaaletter en ne dasse um den kôôld’n winter wier duur te kômm’n. Wie wadd’n bliej met den letter en ne komme kakou van moo. Vanoamd àmoa ‘n klôômp zett’n en ààns mà ne schouw, ôk ne kleine verààndering, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.