Möj’ oe vuurstell’n. Joar’n vieftig, één weerpraatje kwam der uut Den Bilt. Het was neet altied èèm’n betrouwbaar. Het kon bes det het in Hollàànd drèuge was en det het hier in ’t Ôôst’n met bäkke teglieke uut de lôch kwam. Het maakt neet uut. Het hèui lèè bienoa drèuge op ’t làànd, mà kon net word’n binn’n ehaalt. Doar môs ie trouwens gruuwelijk met oppass’n, vuural as het op ’n vuurbalk’n in ’t huus môs wörd’n epakt. Het wörd’n wal is in ehaalt det het kiele kiele was en dan was het oppass’n ebloaz’n, want binn’n de kortste kèèr’n was ter hèuibreui en was ’n armood neet te oaverzeen. Het is wal is gebuurt det het hèui wier noar beneed’n wörd’n egôôit, want oen hèèle hebb’n en hôôld’n kon zô mar in de fik stoan. Met de rèègelmoat van de klokke heur’n ie links en rechts, det de brandweer uut was erukt vuur hèuibreui. Gelukkig is ôôns det bespoart eblèèm’n. Het ààndere uuterste was, det het weer zô slech wörd’n det het neet meer noar binn’n kôn. Zô good as drèuge lag het in de wèire, mà te nat um op te haal’n. Het wörd’n met man en mach in ne rille harkt en vaa en opa zatt’n het secuur in öpperkes, zôdeuinig det de rèèng’n der of leup. Lek het er op det het drèuge blèèf, dan wörd’n alles vuur de tweede kèèr uut mekaar estrèuit. Mèèstal kwam het dan nog wà binn’n, al was de kwaliteit een stuk minder. Nen enkele kèèr gebuur’n het, det er vuur de zôvölste kèèr de rèèng’n duur hen gung. Het wörd’n zwart en was neet meer te gebruuk’n. Alle hààndwark vuur niks. Het wörd’n in ’n hook van de wèire biej mekaar evèurt en doar môs het dan èèrs mà wegrott’n. Flard’n van gedacht’n diet met dit anhooldende warme en drèuge weer noar vuurt’n komt. De boer’n hebt het grös binn’n mar völle weid’ns ligt er drèuge biej. Links en rechts zeej’ groote spuitkanonn’n oaver de mais goan. Alles schreeuwt um water. Loaw we hopp’n det mooder natuur ôôns een betje geet help’n, want doar is à ne hôôp làànd det er rôôd verbràànd biej lig en wiej bint nog mà net an de zommer begunn’n. Zôl ’t dan ech zô wèè, daw we in ôôns natte kikkerlàànd ech las kriegt van de drèugte. Gelukkig disse wekke kààns op nen èènkele bujje en ààns sproei’n, zo lange as ’t nog mag. Het kan trouwens nôôit kwoad zuunig an te doon met water. Alles lik in dit làànd zô gewoon, mà doar bint deel’n van de wereld woet mangs ech gen water meer is. De beeld’n van den armood komt via het kiekdèuske binn’n. Wiej könt er ôôns näuwelijks ne vuurstelling biej maak’n wat mèèns en dèèr dan möt duurstoan. Één dinge steet as ne poal boam’n water, àj ’t hèui noe nog neet binn’n hebt, kriej’ het nôôit meer binn’n.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
