Gèèf ‘m van Metje

Ofgelôôp’n wekke was het stààmpendvol biej het Trefpunt in Splôô. Alle Splôôse en Diekerkookse vroole, van jôônk tut veer in de tachtig, hadd’n de weg e vund’n noar ne leazing van Metje Blaak. Det môs spannend weer en zô was ‘t. Noa oflôôp wadd’n de vroole hèèmoal in de wolk’n, zô môôi at ze het had verteld.
Möj’ oe vuurstell’n dàj’ toevallig, met de vrouwe, op hetzelfde terras zit, woet Metje ôk zit met eur’n hôônd en den hôônd dut niks ààns as snoem’n biej oe um de beene hen, umdet e oe wier kent. Ja, dan wördt oen gemood er neet better op, at de vrouwe ôk nog alsmà lillijker begint te kiek’n.
Zelf wà ‘k ôk niejsgierig noar Metje. Noa een betje zeukwark op het internet zag ik det zie in eur jonge tied allèène leazing’n gaf an keerls, mà noe was op e klumm’n tut fotograaf, schriever en filmmaker. De plattelààndsvroole hebt er van genött’n en konn’n met spannende verhaal’n wier op huus an.
Zô gebuurt er, de wekke duur, vanals. Mangs möj’ de ôôg’n good lös hemm’n vuural at die ôôle keerls op die ôôle brommers an het rôônd rie bint. Zie kiekt näns noa en slingert oe zô vuur de auto. Zie wèèt ôk neet half woet ze äns bint, want binn’n de paar uur zeej ze wà drei kèèr op dezelfde plaatse. Later heurj’ dan det ze noar ne leazing bint e wes, vuur de pauze oaver hönnig en noar de pauze oaver het maak’n van bier. Nee, zie hebt er niks van e preuft. Zie bint àmoa wier netjes in huus e kömm’n. Ééne hadd’n ze der uut vuurzörg toch mar achter op de bromfietse zet. Vuurkômm’n is altied nog better as geneez’n. Dus àj’ die bromnozems tèèg’n komt, goat an de kàànte en loat ze der langs.
Det geeldt trouwens nog meer vuur die grôôte maiswaag’ns. Zie hebt de hèèle weg nèurig. As fietser schrik oe de klaplazerus, at ze oe met völle lawaai achterop of intèèg’n komt. Vuural met dit môôie weer, fietsers waart oe, goat an de kàànte, want better een half uut later thuus, dan in de krökkels noar ’t zeek’nhuus.
Zelf biw we van de wekke èèm’n noar ’n karkhof e fietst. Het was ter röstig en môôi. De vèugeltjes vertelt oe de verhaal’n van de lèu woej’ langs lôôpt. Het benöuwt miej, aj’ bedèènkt, dàj der toch wà völle, jôônk en ôôld, e kent hebt. Hèèl èèm’n stoaj’ stille biej disse mèèns’n, diet uut de tied bint e raakt. Ieder hef zien eeg’n verhaal. Het breg oe biej het besef dàj’ alle daag’n het lèèm’n möt plukk’n en geniet’n van alles um oen hen. Wiej loat de eeuwige stilte achter ôôns en nemt de herinnering’n met.
Het weer is machtig, de vrouwe vertelt en ik dèènke an het verhaal wat er in de Hoolter kràànte zal stoan. Gèèf ‘m van Metje, want het lèèm’n geet duur, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.